Italië VA 11

Het is weer een tijdje geleden dat een collega, die meende mij te kennen door te beweren dat ze wist waar ik altijd op vakantie ging, wat het land was waar ik eigenlijk wilde wonen.

Op mijn vraag mij dit te onthullen had ze gezegd dat Italië zo bij mij hoorde, zo cultureel, zo kunstzinnig, Pas later - nu bij voorbeeld - zou ik op de gedachte komen, dat ze bij mij in het gevlij wilde komen'; toen was ik alleen maar verbaasd.

Italië was één van de vele vakantielanden die me aanstonden, zoals meerdere zuidelijke landen vanwege het klimaat.

In Portugal zou ik wel willen wonen, had ik er aan toegevoegd, vanwege de melancholie, die over het land hangt. Maar hooguit zou het in een tweede huis zijn, want in Nederland wilde ik wonen omdat... 

Toen had ik inmiddels haar aandacht verloren.

Italië.

We zijn er driemaal op vakantie geweest en twee keer heb ik het even aangedaan.

Eerst de drie robuuste vakanties.

!. 1984 Met de Lada en de vouwwagen. Ruim een week in Figline Val d'Árno, iets ten Zuiden van Florence. Daarna hebben we ons verplaatst naar een camping op het schiereiland tegenover Venetië.

2. 1990 Met de Mercedes met dakkoffer wederom naar de camping in Figline, waar we voor twee weken een stacaravan hadden gehuurd.

3. 1999 Met de jongens en vriendinnen Femke en Karlijn in de BMW naar een huisje in de nabijheid van Todi in Umbrië.

Twee keer daarna scheerde ik Italië  In 2003 op weg naar het Zwitserse Saas Fee verbleven Riny en ik een weekje aan het Lago Maggiore en in het voorjaar van 2007 vond het vader-zonen weekend plaats in Toscane dat we met onze gehuurde scooters in twee dagen doorkruisten.

Van de laatste reis bestaat, zoals van de overige VA-ZO's weekenden een uitgebreid verslag.

Ook van 1 en 2 bestaan reisverslagen. 

De eerste is vooral door de toenmalige negenjarige Thomas geschreven, de tweede door mij.

Maar eerst loop ik mijn fotoalbums na. Visuele beelden brengen je gemakkelijk terug in de tijd. Ik weet waarnaar ik op zoek ben.

!984

Boven Florence staat deze kijker. David zoekt aan de verkeerde kant.

Op dezelfde  heuvel is een tentoonstelling van de Italiaanse beeldhouwer Arnoldo Pommadore 

1990

Dezelfde plek  6 jaar later.. Op het terrein een expositie van Ferrari's door de jaren heen.

Riny, lezend in het reisverslag

Van onze vakantie bestaan in Umbrië in1999 bestaan naast foto's diverse videofragmenten, als een soort alternatief reisverslag

Todi. Volgens een onderzoek een stad met de meest gezonde lucht.

Toen ik alle feitelijke gegevens met behulp van fotoboeken op een rijtje had, heb ik de reisverslagen van 1984 en 1990 gelezen. Het is de eerste keer, want taalfouten of  verschrijvingen zijn ongecorrigeerd.

Het door Thomas geschreven dagboek ontroert me. Hij schrijft over dat ik op de eerste camping, camping Oase in het Zwarte Woud naast hem ging schommelen, ik was echter te zwaar. ...en toen KRAK de schommel brak en Cor had een gekneusde vinger. Even verderop schrijft hij "We trokken in Milaan geen kaartje, want er zat niemand in het tolhuisje, dat kostte ons 50.000 lire, dat is omgerekend100 gulden." Vergeten, verdrongen, nooit meer gedaan.

Het door mij geschreven verslag uit 1990 is zeer gedetailleerd. Van dag tot dag, van uur tot uur wordt ons doen en laten beschreven en op vaak cynische manier op gereflecteerd. 

De jongens zijn 13 en 15, de leeftijd van Noa en Luca. Er wordt voortdurend onderhandeld. Hoe ga je om met de leeftijdsverschillen? Als de disco om 23.00 uur opent, hoe laat moet een 13 resp. 15 jarige thuis zijn?.  

Ik beklaag me dat de tientallen pedagogiekboeken, die ik las,  mij daarover geen houvast hebben gegeven.

Ook dit jaar komt familie langs. Niet bepaald tot mijn genoegen.
"Mijn familie kan de pot op. Volgend jaar zeggen we naar A te gaan ( bij voorbeeld de Galapagos eilanden) en we gaan in werkelijkheid naar B (b.v. Groenland). Eens kijken of mijn familie me nog met haar gezeur en gezanik weet te vinden."

Helemaal vergaten, volstrekt verdrongen. 

..

Hinterthal 2021 VA 10

Om maar met de deur in huis te vallen: deze tekst is een valse tekst. 

Ze hoort niet thuis in het rijtje van de VA's, van de vakantieherinneringen, de rubriek waarin ik voornamelijk wil toetsen wat vakantie= en/of reisverslagen toevoegen aan de herinneringen.

Bovenstaande foto met zicht op de Hochkönig werd in de laatste week van 2021 gemaakt vanuit onze kamer 109 van hotel Almhof in Hinterthal. 

Deze trip naar Oostenrijk was ons door Thomas aangeboden voor ons 50 jarig huwelijk.

De vakantie ligt veel te dicht op het moment dat ik hem schrijvend wil herinneren.

De hiervoor beschreven vakanties moest ik ophalen uit mijn lange termijngeheugen. 

Deze wintersportvakantie ligt nog vers in de korte termijn box, een box die bij dementerenden het eerst wordt beschadigd.

 

Ik herinner me echter nog elk uur, hoe het weer er dagelijks was, van regenachtig-mistig tot stralend open weer, wie er won met kaarten, Luca of ik, of met pokeren, Thomas, Luca of ik, wat we aten - op Silvervester- Abend een negen gangen vijf sterren menu - wat we dronken, waar we wandelden, waar we rustten. 

 

Enfin als de dag van gisteren is de onvergetelijke reis gebeiteld in mijn gedachten. 

Het is nog te vroeg om over herinneren te spreken.

Natuurlijk heb ik erover geschreven, in mijn dagboek, waar niet zozeer de feiten en de gebeurtissen een plaats krijgen maar de reflecties erop.

Hoe bijzonder deze week is/meerdere opzichten was.  . 

Hoe mistig in het begin van de week

Hoe stralend op onze laatste dag

           Riny op onze eerste wandeling bij het kerkje van Hintertal.

Foto in zwart-wit uit 1904 hing aan de muur van onze kamer, genomen vanuit de plek waar Riny op de foto links staat.. 

Na tienen was alles dicht. Oostenrijk verkeerde in een lockdown met extra strenge inreis-maatregelen voor toeristen vanuit Nederland, ingaand op Kerstdag. Velen wisten die maatregelen te ontlopen door eerder te gaan. 

Wij vertrokken echter op Tweede Kerstdag en moesten op Eerste Kerstdag ons laten testen/

Hierboven het reisgezelschap op een buitenterras aan de glühwein.

Het is onze eerste wintersportvakantie. Wij hoorden ons leven lang tot de groep aanhangers van de zonvakanties. Ook in de winter. We verkozen de Canarische eilanden boven de Alpen. Sneeuw betekende kou en daar hielden we niet van.

 

Maar koud hebben we het niet gehad.

Wat we nooit begrepen hadden, begrijpen we nu iets beter. Hoe sneeuw een waar speelgebied creëert  voor de skiërs en snowboarders.. 

Hoe al dat wit zuiverend werkt op geest en gemoed.

En dan ons verblijf in het hotel!

Ik wil geen tripadvisor zijn, bang dat iedereen gaat boeken en Thomas en kinderen met a.s. Carnaval er geen plek meer hebben.

Het eten, elke dag weer 5 sterren. 

Je hoefde het hotel niet uit: Welnessmogelijkheden in overvloed: bubble buiten, sauna, Turks stoombad en een andere voorziening waarvoor ik toch mijn dagboek voor moet naslaan. Een relaxruimte met een prachtig uitzicht...

Bewijzen?

buiten bubbelen met Luca en Noa. Op de achtergrond de relaxruimte

Zomaar een gerechtje. En desondanks niet in gewicht aangekomen!

De relaxruimte

De bediening: meer dan vijf sterren. Jammer dat die mondkapjes droeg. Hun glimlach was voelbaar door het mondmasker.

Alle ingrediënten van een kwaliteit om deze vakantie  een volle 5 sterren. te geven.

Toch blijft de zon ons meer trekken.

Maar als er weer zo'n aanbod komt zeggen we er zeker geen nee op!

Al was het maar om de vele Kerstkaarten-foto's die je er kunt schieten...

  

Castrelo 1986 VA9

De verschillen tussen het reisverslag van 1980, toen we met mijn vader en vier van zijn zonen Castrelo bezochten met daarin als hoogtepunt het communiefeest van Karina en het reisverslag van zes jaar later kan niet groter zijn.

Allereerst de omvang.

1980: zegge en schrijve één pagina

1986  60 pagina's

En dan de stijl en de inhoud

1980: 

Vijf dagen nadat we met Lada en vouwwagen op weg zijn, neem ik de pen op. 

Ik schrijf dat ik doodop ben. Veel droom over de dood.

Ik verwijs naar de dood van mijn moeder 8 maanden ervoor en over mijn laatste reisverslag van '79, dat ik schreef op de camping in Bolène vijftig meter van de caravan van mijn ouders.

Ik schrijf, dat ik al vijf dagen knallende hoofdpijn heb, een soort hoofdpijn die ik vaak succesvol bestrijd met schrijven, ordenen.

 

"Nooit ben ik zo vermoeid aan een vakantie begonnen. Nooit ben ik zo moe geweest. Nooit was ik zo melancholisch gestemd. Nooit eerder had ik dat gevoel van zinloosheid zo sterk als de afgelopen dagen"

Maar ik zal niet schrijven. De hoofdpijn kan blijkbaar ook te lijf worden gegaan door te verkeren in een groep, waar je je thuis voelt. Waarmee je veel gesprekken voer, veel kaart, drinkt en op pad gaat.

1986.

Ons huis in de Velddreef is enkele dagen ervoor verkocht, het koopcontact voor het huis aan de Gaspeldoornlaan is getekend. Op mijn werk is de turbulentie geluwd nu we gefuseerd zijn met de Hogeschool Eindhoven. Zal ik solliciteren naar de functie van SRL (Studierichtingsleider)?  Van dag tot dag staat in een precieze stijl de activiteiten omschreven met daarbij een relativerende reflectie.

De laatste pagina's zijn gereserveerd voor de voors en tegens bij het solliciteren naar de SRL-functie.

De vakantie van '86 beslaat bijna drie weken. De helft ervan in Castrelo, het laatste deel in een huisje in Miramar, Portugal,

De reis wordt gemaakt met de autotrein naar Biarritz,  De auto is de Mercedes van de vader van Riny, een oerdegelijke oude Mercedes 200 D

Op de dag van vertrek uit Castrelo maakt David de onderstaande groepsfoto.

Behalve David ontbreekt de gastvrouw Carmen. Gastheer Eric tweede van rechts.

Er was dagelijks overleg over de te ondernemen stappen.

Hieronder een foto gemaakt van een dagtrip door de omgeving. Bert was de chauffeur. Hij reed in de oude Volvo, geërfd van mijn vader.

Van links naar rechts Duco, Tomas, David en Karina

Eén van de laatste dagen bezoek ik met Thomas en David het maanlandschap ten Noorden van Castrelo, de plek die we zes jaar eerder met mijn broers Maarten en Noël ook had bezocht.

Dat de drukte veel energie kost merkte we in Portugal. Vooral Riny moest ervan bijkomen.

Het was snoeiheet. We verbleven vaak op het nabijgelegen strand.

Op het einde van de dag werden de netten door ossen het strand op getrokken, wat veel opzien baarde bij zowel de toeristen als de lokale bewoners.

De herbeleving van die dagen was met de vele tekst, foto's en dia's leverden vele o ja momenten op. Het was een kantelpunt in ons leven. 

In september woonden we in een nog mooier huis. Tijdens de verhuizing kreeg ik bericht dat ik benoemd was als SRL. 

 

Spanje Castrelo vervolg VA 8

Het verslag van onze eerste reis naar Castrelo in 1974 voegt nieuwe herinneringen toe en ontmaskert een valse herinnering.

Laat ik met die laatste beginnen. 

Ik meende dat Riny diverse malen in de vroege ochtend naar het postkantoor in Cambados - een stadje verderop -. was gereden om haar ouders op de hoogte te brengen dat ze in verwachting was. 

Maar haar pogingen betroffen de geboorte van Mark op 4 juli, de zoon van Piet, mijn broer en Will.

En dan gebeurtenissen die ik vergeten was.

Het verslag is uitgebreid en goed te lezen.

Het vermeldt de sores die we vooraf en tijdens de reis hadden met de Fiat. We waren al een dag later dan gepland vertrokken  wegens pech aan het elektrisch systeem,. 

Op de tweede dag waren er in Tours waren er weer problemen: lekkende olie. De reparatie kostte zes uur. We betaalden met de Reis - en Kredietbrief. Oh, ja...

Later in Noord Spanje valt de knalpijp eraf.  Een plaatselijke garagist zet met kunst en vliegwerk de dolgedraaide bouten vast.

Ook in Castrelo bezoek ik nogmaals een garage.

Wat me opvalt is dat in het verslag nergens twijfels worden geuit of we verantwoord aan de terugweg kunnen beginnen. En ook geen boos woord voor de onderhoudsmonteur in Nederland of  verwensingen aan het adres van het Fiatje 600. 

Was ik toen nog zo gelaten?

We reisden met Fiat 600 en een geleende tent. Zes jaar later bezoeken we Castrelo voor de tweede keer. Nu met zijn vieren in een oerdegelijke vijfdeurs Lada 1500 met daarachter een vouwwagen. 

Behalve Bert en Winnie met hun twee kinderen zullen ook mijn vader en twee broers, Maarten en Noël, er verblijven. 

Een heuse invasie. 

Het hoogtepunt is de eerste communie van Karina, de dochter van Erik en Carmen,

De dia's zijn gedigitaliseerd.

Ik zoek in de digitale map "Spanje 1980"

Mijn vader met Riny bij de ingang van het kerkje

Karina. Rechts de vader van Carmen, die kort hierna zal overlijden,.

Evenals mijn vader overigens. 

Links en achter Karina de moeder en vader van Erik (en Winnie)

Het diner was copieus.

Veel vis.

We aten  onze eerste kreeft

Een stop op weg naar Santiago de Compestella.

Rechts voor: Noël, daarnaast in blauw T-shirt Maarten, daarachter ik.

Mijn vader moet de fotograaf zijn.

Een fotoalbum met zwart-wit foto's weekt herinneringen op aan mijn zwerftochten in de dorpjes, waar markttaferelen, processies, straten en steegjes, krotten van huizen en begraafplaatsen werden vastgelegd.

Ik licht er twee uit. 

De eerste hoort tot de categorie humor, humor van een 34 jarige huisvader, leraar op een HBO-J opleiding, die negen maanden ervoor zijn moeder had verloren, een mannetje dat elke 25 e dag van de  maand bij zijn vader op bezoek ging om hem op te beuren. Wat zelden lukte.

Op de tweede zwart-wit foto zit mijn vader op het dek van een boot de Anna Maria, die ons naar een nabij gelegen eiland zal brengen..

Links van pa: Maarten

De aanleiding van de VA- blogs was de vraagstelling wat voor bijdrage een reisverslag biedt aan de herinnering. 

Nu ik een aantal reisverslagen heb gelezen, komt als een bijvangst een andere functie bovendrijven: een verlangen naar vroeger; een terugkeren naar die tijd kan niet, maar terug naar die plekken moet deo volente uitvoerbaar zijn. 

 

 

Spanje Castrelo drie maal Va 7

Vakanties laten zich  ook rubriceren in reizen naar nieuwe te ontdekken plekken en vakanties waarin je terugkeert naar het bekende, het eerdere aangename aangename, waar herinneringen aan de vorige bezoeken niet hinderlijk in de weg staan.

We hebben veel vakanties gedubbeld, teruggekeerd, omdat het ons bijzonder was bevallen, we nog niet uitgekeken waren of omdat het bekende een zekere garantie voor rust betekende. Het kennen van de topografie geeft ruimte voor andere ervaringen dan de verkenning van de omgeving.

Eén van die plekken is het plaatsje Castrelo, een piepklei dorpje in het Spaanse Gallicië, zo'n tachtig kilometer ten zuiden van Santiago de Compest

ella.

De broer van onze schoonzus, - Eric - was hier bij zijn Spaanse vrouw Carmen ingetrokken. Mijn broer en zijn vrouw hadden ons drie maal uitgenodigd om met hen ernaar toe te reizen, een trip van 2500 kilometer.

In de vakantie van 1974, van 1980 en 1986 hebben we de reis ondernomen, drie vakanties, die een bijzondere impact in ons leven heeft gehad.

!974:  Aanloop naar ons ouderschap

1980: Samen met onze vader die nog geen jaar weduwnaar was. Vijf maanden later zou ook hij sterven en wij zouden als vol-wezen het leven verder moeten leven.

1986: Ik stond voor de keuze om te solliciteren naar een managementfunctie. De hele vakantie maakte ik overwegingen over de voors en tegens.

Van alle drie vakanties heb ik reisverslagen, van die van 1980 ook een apart fotoboek.

1974: 

Na enkele jaren twijfelen waren we eruit. We zouden onze relatie willen bestendigen met het (proberen) kinderen te krijgen. Op weg naar Spanje moet het zijn gebeurd, want aangekomen in Castrelo zag Carmen meteen dat Riny in verwachting was en ze bezorgde haar elke dag geitenmelk.
Ik moet het uitgebreide verslag nog lezen, maar verwacht weinig reflectie op het a.s. vaderschap.

De dia's zijn gedigitaliseerd en bewerkt. Bij enkele dia's, die al flink aan verkleuring leden kon een niet onaanzienlijk herstel worden aangebracht..

Met ons Fiatje 600 en een klein tentje, hier onderweg in Poitiers of Saint Jean de Luz

Vanaf Burgos reden we samen met mijn broer en zijn gezin. De wegen in Noord Spanje waren slecht en gevaarlijk

Het huis van de zwager van Carmen naast het huis van Carmen en Eric was nog in aanbouw. Riny en ik sliepen er als enige, en wel op ons eigen luchtbed.

Markten en...

Processies. De aanbedene behangen met papiergeld

Zes jaar later zal ik er weer staan, op het imposante plein voor de barokke kerk van Santiago de Compestella, dan met mijn vader.

In mijn volgende blog zal ik over de twee daarop volgende verblijven in Castrelo schrijven.

In 1980 reis ik met mijn gezinnetje met twee koters achterin de Lada. De tent is dan vervangen door een heuse vouwwagen.