Het verslag van onze eerste reis naar Castrelo in 1974 voegt nieuwe herinneringen toe en ontmaskert een valse herinnering.
Laat ik met die laatste beginnen.
Ik meende dat Riny diverse malen in de vroege ochtend naar het postkantoor in Cambados - een stadje verderop -. was gereden om haar ouders op de hoogte te brengen dat ze in verwachting was.
Maar haar pogingen betroffen de geboorte van Mark op 4 juli, de zoon van Piet, mijn broer en Will.
En dan gebeurtenissen die ik vergeten was.
Het verslag is uitgebreid en goed te lezen.
Het vermeldt de sores die we vooraf en tijdens de reis hadden met de Fiat. We waren al een dag later dan gepland vertrokken wegens pech aan het elektrisch systeem,.
Op de tweede dag waren er in Tours waren er weer problemen: lekkende olie. De reparatie kostte zes uur. We betaalden met de Reis - en Kredietbrief. Oh, ja...
Later in Noord Spanje valt de knalpijp eraf. Een plaatselijke garagist zet met kunst en vliegwerk de dolgedraaide bouten vast.
Ook in Castrelo bezoek ik nogmaals een garage.
Wat me opvalt is dat in het verslag nergens twijfels worden geuit of we verantwoord aan de terugweg kunnen beginnen. En ook geen boos woord voor de onderhoudsmonteur in Nederland of verwensingen aan het adres van het Fiatje 600.
Was ik toen nog zo gelaten?
We reisden met Fiat 600 en een geleende tent. Zes jaar later bezoeken we Castrelo voor de tweede keer. Nu met zijn vieren in een oerdegelijke vijfdeurs Lada 1500 met daarachter een vouwwagen.
Behalve Bert en Winnie met hun twee kinderen zullen ook mijn vader en twee broers, Maarten en Noël, er verblijven.
Een heuse invasie.
Het hoogtepunt is de eerste communie van Karina, de dochter van Erik en Carmen,
De dia's zijn gedigitaliseerd.
Ik zoek in de digitale map "Spanje 1980"
Mijn vader met Riny bij de ingang van het kerkje
Karina. Rechts de vader van Carmen, die kort hierna zal overlijden,.
Evenals mijn vader overigens.
Links en achter Karina de moeder en vader van Erik (en Winnie)
Het diner was copieus.
Veel vis.
We aten onze eerste kreeft
Een stop op weg naar Santiago de Compestella.
Rechts voor: Noël, daarnaast in blauw T-shirt Maarten, daarachter ik.
Mijn vader moet de fotograaf zijn.
Een fotoalbum met zwart-wit foto's weekt herinneringen op aan mijn zwerftochten in de dorpjes, waar markttaferelen, processies, straten en steegjes, krotten van huizen en begraafplaatsen werden vastgelegd.
Ik licht er twee uit.
De eerste hoort tot de categorie humor, humor van een 34 jarige huisvader, leraar op een HBO-J opleiding, die negen maanden ervoor zijn moeder had verloren, een mannetje dat elke 25 e dag van de maand bij zijn vader op bezoek ging om hem op te beuren. Wat zelden lukte.
Op de tweede zwart-wit foto zit mijn vader op het dek van een boot de Anna Maria, die ons naar een nabij gelegen eiland zal brengen..
Links van pa: Maarten
De aanleiding van de VA- blogs was de vraagstelling wat voor bijdrage een reisverslag biedt aan de herinnering.
Nu ik een aantal reisverslagen heb gelezen, komt als een bijvangst een andere functie bovendrijven: een verlangen naar vroeger; een terugkeren naar die tijd kan niet, maar terug naar die plekken moet deo volente uitvoerbaar zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten