Druk, druk... Druk?

Zoals elk jaar hebben we het aanbod gekregen om tijdens hun vakantie gebruik te mogen maken van hun prachtige bungalow aan zee.

Maar in tegenstelling tot voorgaande jaren trekken mijn zus en zwager niet in het najaar maar in het voorjaar met hun caravan erop uit. 

In de komende maand juni.

Dat leidde bij ons om de agenda te raadplegen en...om tot de conclusie te komen dat we in die maand nauwelijks van huis kunnen.

Pensionada's druk?

Jawel en dat brengt me tot een nadere analyse van die drukte en een reflectie waarom ik dat doodzonde vind.

Om bij het laatste te beginnen zal ik met een boektitel moeten beginnen.

Een mooie titel daar niet van.

Maar een titel waar ik mijn bedenkingen bij heb.

Een van mijn levensmotto's is:

"Leven is het creëren van herinneringen."

Herinneringen zijn een voedingsbodem voor verhalen.

In verandering ontspruiten de herinneringen en dus de verhalen, in het dagelijkse ontkiemen die moeizamer.

Daarom is het jammer dat we het zo druk hebben met het gewone, dagelijkse doen van juni.

En nu de analyse van de activiteiten in de agenda.

1. Ondanks Arjan Lubachs oproep om te stoppen met de wildgroei in de coaching, ben ik benaderd om zoals ik vijf jaar geleden dacht ik voor het laatst deed, leidinggevenden in Kringloopwinkels te coachen. In juni...

2. Beoordelingen van subsidieaanvragen bij de Gemeente, die ik na zes jaar dit jaar had willen beëindigen. De voorzitter van de commissie wist er nog twee jaar aan vast te plakken.

3. Het Pinksterweekend is vastgelegd voor een verlate viering met onze kinderen en kleinkinderen van ons 50 jarig huwelijk oktober 2021

In dat weekend zal ik 76 worden.

4. Ook al lang geleden vastgelegd: een BBQ met de gehele familie op 18 juni, waar meer dan 80 familieleden worden verwacht.

5. Een vriendin van Riny wier leven ten einde loopt. Riny staat de familie bij 

6. De tuin. 

Als er één maand is waarin ik me de schompes werk dan is het wel deze maand. Om de twee dagen duik ik onder de netten door om aardbeien te plukken om er jam van te maken, om de vijf dagen steek ik asperges. 

Om nog maar te zwijgen van het vele verspenen en bewateren van de planten in de kas.

Verplichtingen, routines, afspraken. 

Activiteiten zonder herinnering?

Waarover geen verhalen zullen worden verteld?

Zou zonde zijn, zou het leven zinloos maken.

Ik besluit om al die genoteerde sleur in mijn agenda tegemoet te treden alsof ik ze voor het eerst onderga.

Mindfulness.

Ik bel mijn zus.

"Och, misschien gaan we in het najaar weer!"

   

Pensioen, AOW en inflatie

Wij spreken niet gauw over geld, zeker niet over het te weinig.

Dat ouderen niet moeten klagen noch zeuren, is hen goed ingewreven.

Dat al 12 jaar hun pensioen niet is geïndexeerd heeft nauwelijks geleid tot klagen.

"Dan gaan we gewoon niet meer drie, maar twee keer per jaar op vakantie", was de geijkte opmerking om vooral de luxe te tonen, waarin we verkeren.

Als iemand aan de bejaardentafel tegenwierp dat hij bij het stoppen van zijn werk zich niet gerealiseerd had dat niet-indexering zo lang zou duren, was hoon zijn deel.

Of ie soms naar de voedselbank moest?..

Ouderen staan er niet bepaald om bekend te protesteren, om hun stem te laten horen.

Staken kunnen ze niet; de ouderenbonden zijn ingericht op het organiseren van kien-avonden en tochtjes langs de Rijn.

Dat het overgrote deel van het vrijwilligerswerk door hen wordt geleverd zullen ze nooit als drukmiddel gebruiken.

Toen het kabinet het minimumloon wilde ontkoppelen van de AOW nu er sprake was van een verhogen van dat minimumloon bleven de AOW-trekkers onderdanig stil, overlopend van begrip. 

Of zijn ze murw gebeukt na de zoveelste schoffering? 

"Dan gaan we gewoon niet twee, maar een keer op vakantie." 

De inflatie treft ons allemaal.

In korte tijd is het leven 10% duurder geworden.

Door Corona en Poetin, dat snappen we maar al te zeer.

De rijen voor de voedselbanken worden steeds langer.

Maar klagen, dat heeft geen zin.

Dat doen ze maar in andere landen.

Wij ouderen redden ons wel'

Desnoods gaan we niet één, maar niet meer op vakantie

Want zeg nou zelf, pensioen is toch alle dagen vakantie.

   

Een kort kleurrijke buurt

Het stond vandaag in het Eindhovens Dagblad.

Wat PSV en  Ibrahim Sangaré zouden doen.

Ter verduidelijking Sangaré is twee jaar geleden door PSV voor 13 miljoen euro gekocht van Marseille.

Hij was toen een 19 jarige veelbelovende middenvelder.

En ja, hij heeft die belofte waargemaakt en moet - zo gaat dat in de voetbalwereld - nu zeker 30 miljoen opbrengen.

Zal PSV hem willen en kunnen verkopen?

Wat heeft dat met de Gaspeltuin te maken?

Wel, hij heeft die twee jaar tegenover ons gewoond.

Hij woonde er samen met zijn ook uit de Ivoorkust komende neef..

Het voetbalseizoen is afgelopen zondag beëindigd.

De jongens zullen een dezer dagen terug naar hun familie gaan

Ik zag ze spulletjes in de PSV BMW 6 laden.

Een auto die Luca's bewondering heeft. Maar meer bewondering heeft hij voor de Porsche Panamera.

Die is al een week van de oprit.

Verscheept naar de Ivoorkust?

Tussen het pakken door speelden ze wat met een voetbal.

Dat heb ik gefotografeerd vanaf ons balkon

Als herinnering, aan die jongens die onze wijk in de laatste twee jaar zo kleurrijk maakten én als een herinnering aan pakweg 35 jaar geleden toen Thomas en David op dezelfde plek een bal over en weer schoten.

Waar blijft de tijd?

Ibrahim is de jongen in de rode broek.

We hebben een half jaar geleden de neef geholpen.

Het was winter en rond elf uur toen we, net terug van onze oppasdag in Oisterwijk, de neef in de Panamera met draaiende motor op de oprit zagen zitten.

Het bleek dat hij daar al vanaf 13.00 uur zat.

De sleutels had hij binnen laten liggen  en ook zijn telefoon.

Hij wist niet wat te doen.

Met onze restant school/vakantie Frans kwamen we overeen dat ik een slotenmaker zou bellen. 

Die zou werken met een nachttarief.

Geld zou geen geen rol spelen. Hij had het koud.

Om zich bij ons binnen op te warmen sloeg hij resoluut af.

Hij wachtte de komst van de slotenmaker in ons halletje af.

Toen hij eindelijk zijn huis binnen kon omarmde hij me en noemde me mon ami.

Dat schreeuwde hij nog diverse keren breeduit lachend vanuit een van de patserauto's de straat

indraaiend

En nu gaan we hen missen.

Ook als PSV Sangaré nog een jaar weet vast te houden, de verhuurders zullen na twee jaar economische ballingschap in een Eindhovens appartement terug naar hun huis willen.

Wij zullen het verlies moeten nemen..

.

 

Wandelen

Door Corona heeft wandelen een nieuwe plek in mijn leven gekregen. 

Was het voorheen één van de manieren om van plaats te geraken, een doel te bereiken, nu is het vooral een gezonde wijze om de tijd door te komen.

Ik wandelde niet veel.

Ja, op dinsdag om Flint, het hondje van Thomas, Luca en Noa uit te laten.

Maar dat was toch vooral doelgericht om hem zijn plasjes  en poepje te laten doen.

Ik wandelde niet veel, nam liever fiets of auto.

In tegenstelling tot een enkeling, die in de Coronatijd verslaafd raakte aan de stappenteller en tot laat  in het donker door de tuin struinde om de tien rond te maken.

Mijn zus Anke en tweelingbroer Maarten lopen maandelijks een volle dag.

Ze nemen stukken uit uitgezette routes, zoals het Vennenpad in Zuid Oost Brabant.

Ze waren aanbeland bij Sint Oederode. 

De dag-wandeling zou hen moeten brengen naar Liempde.

Ongeveer 15 kilometer.

Of ik weer eens mee zou lopen.

Ik struikelde over de tegenwerpingen zoals : te warm en kost veel tijd. 

Want ik moet nog zoveel tuin, schrijven, lezen.

Daarentegen: vóór wandelen pleitte dat ik daarmee een onderwerp voor deze blog zou hebben.

Want weer over P stond me steeds meer tegen.

( Maxim Osipov noemt hem in zijn Volkrant artikel van zaterdag jl. "deze uiterst middelmatige man")

Dus zei ik ja, en we vertrokken op mijn verzoek wat later dan ze gewoon zijn: 11 uur vanaf de markt in Sint Oederode.

Maarten had de route doorgenomen en wist dat we moesten starten in het straatje achter op de foto.

Vanaf het begin was het zoeken, wat nadien verklaard kon worden toen we na 6 kilometer stappen weer terug op deze plek waren.

We hadden het straatje naast de kerk moeten nemen, precies aan de andere kant van het plein.

Dat we verkeerd zaten hadden we onder andere kunnen weten toen we door de bloedhete aspergevelden moesten banjeren, waar de tekst uit de route beschrijving over een beschaduwde landweg sprak.

Ook de Dommel stroomde de verkeerde kant op en de zon stond rechts terwijl hij links van ons zou moeten schijnen.

Terugkeren op zijn schreden is wel het laatste wat de wandelaar doet.

Terug op de markt bij een kop koffie besloten om niet naar Liempde te lopen maar af te buigen naar Nijnsel, een route richting het Vresselse bos met gevarieerde landschappen langs De Dommel en Vennen, door akkers en bossen.

Soms passeren we tegemoet komende wandelaars en zie ons in hun ogen als de drie vrolijke van Rossems.

Ik beschouw me als het derde wiel dat af en toe een beentje moet bijtrekken.

In Nijnsel nemen we plaats op een terrasje en bellen Clemens, de altijd trouwe chauffeur van dit wandelgroepje.

Ik speur ondertussen op mijn telefoon NU.NL af en lees dat de drie van Rossems door de dood van zus Sia  tot een tweetal zijn teruggebracht.

. 

 .

Oorlog en Vrede

De oorlog in Oekraïne verloopt, aldus de media, niet zoals Poetin had verwacht.

Dat is de prijs die een dictator betaalt: onderdanen zijn zo bang dat ze de werkelijkheid voor hem afschilderen zoals ze denken dat het de dictator zal behagen.

Oekraïners zullen hun broeders tijdens onze snelle militaire operatie als bevrijders toejuichen.

Het decadente Westen zal verdeeld reageren. Het Westen is verzwakt, zie de verkiezing van Trump, de Brexit en het opkomend rechts populisme in Europa. 

Zijn adviseurs hebben weinig kaas gevreten van een van de stellingen uit de sociale psychologie: een gezamenlijke vijand bevordert de saamhorigheid.

De Navo wordt waarschijnlijk uitgebreid met  Zweden en Finland, de uitgaven voor defensie van de afzonderlijke Europese landen worden vergroot, sanctie na sanctie volgen evenals de levering van wapens. 

Het zijn reacties op de Russische inval .

In 2014 annexeerde Rusland De Krim. 

Een vergelijking met het terugnemen van het Reinland door Hitler-Duitsland in 1938 lag voor de hand. 

Wat hadden we geleerd van het verleden?

Er volgden wat sancties.

Maar er waren ook geluiden te horen, dat die annexatie wel te verwachten was

En de bewoners van De Krim werden gepeild, democratisch toch...

Was het Westen blind, te slap, te verdeeld toen, met een andere Amerikaanse president en een Merkel die het ware gezicht van P. versluierde?

Ik wil de reactie uit dat jaar teruglezen, de tijdgeest van 8 jaar geleden terugpakken.

Dit kan door de bijdragen van de Nexus-conferentie "Oorlog en Vrede" einde 2014, verzameld in het Nexus-tijdschrift nr 68 uit 2014 te lezen.

Nexus is een humanistisch tijdschrift dat geleid door Rob Riemen gaat over "vrij zijn om de hoogste menselijke doelen na te streven, in kunst, literatuur en andere culturele en wetenschappelijke verworvenheden die zo typisch en buitengewoon menselijk zijn."(Paul Wolfowitz in zijn bijdrage 'De prijs van de vrijheid 'in de boven getoonde bundel.)

Op het symposium werd vooral gesproken over Oorlog en Vrede naar aanleiding van Oekraïne. De MH 17 was enkele maanden ervoor neergehaald.

Er staan 14 bijdragen in de bundel.

Ik lees eerst de artikelen met de meest prikkelende titels.

Zoals 'Wie is echter Poesjkin of Poetin?' van de Frans-Iraanse ballinge Lila Azam Zanganeh, schrijfster. Het is een a-politiek essay, dat totaal geen inzage geeft in naar wat ik zoek., zoals haar speelse wiskundige formule een samenvatting geeft:

Poesjkin = verbeelding

Poetin = werkelijkheid

Gaia = de aarde of de natuur

Ook de filosofische beschouwingen van Michael Ignattieff over liminale oorlog - zowel vrede als oorlog, de bevroren oorlog - en Avishai Margalit  'Proportionaliteit en totale oorlog' geven geen beeld van verontwaardiging. Ze zijn beschouwend, afstandelijk, intellectueel, statisch.

Eén bijdrage springt eruit, dat van de Oekraïense Liliia Shevtsova 'Hoe het Westen het Kremlin een dienst bewijst'. 

Over het onuitroeibare militarisme van Rusland. 

Zij wijst op de lessen uit de geschiedenis van 1814 en 1914 voor 2014, op de omslag in het denken bij Poetin na de onlusten in 2011 en '12 en hoe hij het DNA van de Rus verheerlijkt en van de oorlog een heilige oorlog maakt.

Geen woord is achterhaald, haar analyse is bij de tijd en haarscherp.

Ik heb haar gegoogeld.

Ze woont in Moskou.

Er staan geen publicaties van haar na 2014 vermeld.

Hoe staat Lilia Shevtsova nu tegenover de werkelijkheid?..