Wandelen

Door Corona heeft wandelen een nieuwe plek in mijn leven gekregen. 

Was het voorheen één van de manieren om van plaats te geraken, een doel te bereiken, nu is het vooral een gezonde wijze om de tijd door te komen.

Ik wandelde niet veel.

Ja, op dinsdag om Flint, het hondje van Thomas, Luca en Noa uit te laten.

Maar dat was toch vooral doelgericht om hem zijn plasjes  en poepje te laten doen.

Ik wandelde niet veel, nam liever fiets of auto.

In tegenstelling tot een enkeling, die in de Coronatijd verslaafd raakte aan de stappenteller en tot laat  in het donker door de tuin struinde om de tien rond te maken.

Mijn zus Anke en tweelingbroer Maarten lopen maandelijks een volle dag.

Ze nemen stukken uit uitgezette routes, zoals het Vennenpad in Zuid Oost Brabant.

Ze waren aanbeland bij Sint Oederode. 

De dag-wandeling zou hen moeten brengen naar Liempde.

Ongeveer 15 kilometer.

Of ik weer eens mee zou lopen.

Ik struikelde over de tegenwerpingen zoals : te warm en kost veel tijd. 

Want ik moet nog zoveel tuin, schrijven, lezen.

Daarentegen: vóór wandelen pleitte dat ik daarmee een onderwerp voor deze blog zou hebben.

Want weer over P stond me steeds meer tegen.

( Maxim Osipov noemt hem in zijn Volkrant artikel van zaterdag jl. "deze uiterst middelmatige man")

Dus zei ik ja, en we vertrokken op mijn verzoek wat later dan ze gewoon zijn: 11 uur vanaf de markt in Sint Oederode.

Maarten had de route doorgenomen en wist dat we moesten starten in het straatje achter op de foto.

Vanaf het begin was het zoeken, wat nadien verklaard kon worden toen we na 6 kilometer stappen weer terug op deze plek waren.

We hadden het straatje naast de kerk moeten nemen, precies aan de andere kant van het plein.

Dat we verkeerd zaten hadden we onder andere kunnen weten toen we door de bloedhete aspergevelden moesten banjeren, waar de tekst uit de route beschrijving over een beschaduwde landweg sprak.

Ook de Dommel stroomde de verkeerde kant op en de zon stond rechts terwijl hij links van ons zou moeten schijnen.

Terugkeren op zijn schreden is wel het laatste wat de wandelaar doet.

Terug op de markt bij een kop koffie besloten om niet naar Liempde te lopen maar af te buigen naar Nijnsel, een route richting het Vresselse bos met gevarieerde landschappen langs De Dommel en Vennen, door akkers en bossen.

Soms passeren we tegemoet komende wandelaars en zie ons in hun ogen als de drie vrolijke van Rossems.

Ik beschouw me als het derde wiel dat af en toe een beentje moet bijtrekken.

In Nijnsel nemen we plaats op een terrasje en bellen Clemens, de altijd trouwe chauffeur van dit wandelgroepje.

Ik speur ondertussen op mijn telefoon NU.NL af en lees dat de drie van Rossems door de dood van zus Sia  tot een tweetal zijn teruggebracht.

. 

 .