Pensioen, AOW en inflatie

Wij spreken niet gauw over geld, zeker niet over het te weinig.

Dat ouderen niet moeten klagen noch zeuren, is hen goed ingewreven.

Dat al 12 jaar hun pensioen niet is geïndexeerd heeft nauwelijks geleid tot klagen.

"Dan gaan we gewoon niet meer drie, maar twee keer per jaar op vakantie", was de geijkte opmerking om vooral de luxe te tonen, waarin we verkeren.

Als iemand aan de bejaardentafel tegenwierp dat hij bij het stoppen van zijn werk zich niet gerealiseerd had dat niet-indexering zo lang zou duren, was hoon zijn deel.

Of ie soms naar de voedselbank moest?..

Ouderen staan er niet bepaald om bekend te protesteren, om hun stem te laten horen.

Staken kunnen ze niet; de ouderenbonden zijn ingericht op het organiseren van kien-avonden en tochtjes langs de Rijn.

Dat het overgrote deel van het vrijwilligerswerk door hen wordt geleverd zullen ze nooit als drukmiddel gebruiken.

Toen het kabinet het minimumloon wilde ontkoppelen van de AOW nu er sprake was van een verhogen van dat minimumloon bleven de AOW-trekkers onderdanig stil, overlopend van begrip. 

Of zijn ze murw gebeukt na de zoveelste schoffering? 

"Dan gaan we gewoon niet twee, maar een keer op vakantie." 

De inflatie treft ons allemaal.

In korte tijd is het leven 10% duurder geworden.

Door Corona en Poetin, dat snappen we maar al te zeer.

De rijen voor de voedselbanken worden steeds langer.

Maar klagen, dat heeft geen zin.

Dat doen ze maar in andere landen.

Wij ouderen redden ons wel'

Desnoods gaan we niet één, maar niet meer op vakantie

Want zeg nou zelf, pensioen is toch alle dagen vakantie.