Staaroperatie 1

De 1 in de titel mag geenszins suggereren dat er nog een column  'Staaroperatie 2' zal volgen. 

Het betekent enkel dat na de behandeling van het eerste oog een week later, komende week dus,  oog 2 aan de beurt is, in mijn geval het linker oog.

Maar laat ik bij het begin starten, de voorbereiding, de opmaat.

Van nagenoeg iedereen, die een staaroperatie  had ondergaan had ik dezelfde reactie gekregen: "Het stelt niks/weinig voor", een uitspraak die me op den duur de keel begon uit te hangen. 

Ik zag er namelijk gruwelijk tegenop en nu zei het eerste de beste mietje....

Toen ik dit mijn oogarts voorhield, zei hij dat het volstrekt normaal was dat tegen een operatie aan de ogen wordt opgezien. "Dat geldt ook voor iedereen, ook voor diegenen, die je na hun operatie menen te moeten geruststellen met hun beleving, dat het fysiek weinig tot geen pijn oplevert."

Dit gaf me troost.

Mijn fobie was geen zorgwekkende aberratie

Afgelopen dinsdag was het zover.

Voor ik het besefte had de arts me opgehaald in de voorbereidingsruimte.

Ook daar had de verpleging elke handeling toegelicht, wat ze deed en waarom.

Mijn oogarts beleed diezelfde medische openheid.

Nu moet ik eerst een zijspoor bewandelen.

Van de vele schoonheden, die ouders hun kinderen kunnen meegeven, in de regel zo'n zevental, hebben ze mij er één gegund: lange wimpers.

De eerste toelichting, die ik vanboven de operatielap, die over mijn gezicht lag gedrapeerd, hoorde, was, dat die wimpers eraf moesten. 

Geen vraag, puur constatering.

Daarna volgde een kwartier durende hallucinerende lichtshow in mijn rechteroog, af en toe geschraap en toelichtingen, die ik eigenlijk niet wilde horen.

Compleet groggy keerde ik  met plastic oogkapje voor het bewerkte oog terug naar de wachtkamer. 

Wiebelend op mijn breed uitstaande voeten mompelde ik iets als "Het lijkt wel alsof ik een krat bier op heb", waarop een olijkerd, die op het punt stond naar binnen te worden geroepen deed ontvallen, dat dat mooi meegenomen was.

Fysiek stelt het niet zoveel voor, maar mentaal was ik danig door de molen gehaald.

Thuis wordt een foto genomen om de vakantiegangers op de hoogte te stellen.

Een lachje kan er niet af

Door mij linker oog ziet alles grijs en wazig

Langzaam komt er scherpte in mijn visus.

Dan wordt alles nog scherpen dan voorheen.

Het drie weken durende druppelen vangt aan.

Eigenlijk stelt het niet zoveel voor en het resultaat is spectaculair, hoor ik me grootmoedig enkele dagen later zeggen.

  

Verjaardagsfeest van een negentig jarige

Onze zwager werd gisteren 90 jaar.

Een man met 47 pensioenjaren.

De man van de zus van Riny.

Het feest vond plaats in de Leemer Hoef, een restaurant in Aalst, waar ze een dertigtal jaren geleden hun bruiloft hadden gevierd.

Met zeventien mensen zaten we aan tafel.

De gemiddelde leeftijd schatte ik rond de tachtig.

Er was een dame bij, die zich gedroeg alsof het feest was belegd ter ere van haar contact met het feestvarken.

Ze kende Huub al 53 jaar.

Ja, bij zo'n leeftijd horen enkel robuuste getallen.

Omstandig deed ze verslag van de verschillende ontmoetingen met Huub in de laatste halve eeuw.

Steeds waren die ontmoetingen van bovenaardse betekenis geweest

Ze prees hem en vooral zichzelf.

Zijn kwaliteiten waren ook die van haar, alsof ze hoopte daarmee ook zo oud te worden.

Dan had ze nog ruim tien jaren te gaan.

Ze weefde door haar zinnen de nodige esoterie. 

Dat paste goed bij haar kleurrijke ruim vallende jurk.

De toespraak was op een rol papier uitgeschreven.

Soms moest ze zich naar het licht toe buigen om het goed te zien.

Van verminderde visus had zowat iedereen last.

Ook zag ik veel hoortoestellen aan het einde van de brillen hangen.

De eerste gesprekken op het terras waren daarover gegaan, over Huubs ogen en zijn slechte gehoor.

Iedereen kon daarover meepraten en ook over huid- en evenwichtsproblemen.

Niemand had het over een slecht geheugen, terwijl ik mijn buurman daarop diverse keren betrapte.

Maar goed, we zaten inmiddels binnen.

Het eten was goed, daar lag het niet aan.

Maar ik voelde wrevel. 

Ik zocht naar de bron van die emotie.

Aan de overzijde in het midden zat de jarige met rechts van hem mijn schoonzus.

Niet één keer werd ze vernoemd, terwijl iedereen zou moeten weten dat zonder haar Huub in een bejaarden annex verpleegtehuis zou zitten wegkwijnen. Met op deze dag een hoedje van papier op zijn bol en de verpleging op toeters blazend

Mijn schoonzus is de alles opofferende mantelzorger, die zich compleet wegcijfert,

Ik wilde me melden voor een toespraak, een toespraak om de jarige te vragen of dankbaarheid voor de zorg in de loop der jaren een zodanige vanzelfsprekendheid wordt, dat die over het hoofd wordt gezien. Mantelzorg die zich uiteindelijk zelf de das omdoet.

Zonder zuur en verwijt zou ik die woorden nooit kunnen uitspreken.

Het was feest, het moest vrolijk blijven.

Na afloop struikelde de zwevende vriendin  buiten op het pad over een loszittende steen.

Zelfstandig kon ze niet overeind komen.

Heeft alles een verborgen betekenis?

Hitte, stilte, wachten

 Le soleil ni la mort ne se peuvant regarder en face

(De zon noch de dood  kun je in de ogen kijken)

- Francois de La Rochefoucauld. spreuk 26

Het was de dertigste hittegolf sinds de metingen in 1901.

Vijf dagen achter elkaar meer dan 25 graden waarvan er drie boven de derig.

Een hitteplan was van kracht. Veel drinken, weinig doen.

Bij zinderende hitte is het nog stiller dan gewoonlijk in deze tijd van het jaar.

Iedereen is weg of heeft zich teruggetrokken op eigen erf.

De straten zijn leeg alsof de oorlog dreigt.

Een enkel telefoontje uit Frankrijk of Marbella.

We wisselen de buitentemperatuur uit.

Nederland wint.

We wachten.

We wachten tot de temperatuur gaat dalen.

We wachten tot ze terug zijn van vakantie,

En op wat zich verder aandient, wat te gebeuren staat. op data gezet.

Wat zeker zal gebeuren, maar datum onbekend.

Bij toeval lees ik 'Tumult bij de uitgang' van Bert Keizer, essays over lijden, lachen en denken rond het graf uit 2013.

Keizer is verpleeghuisarts en filosoof. Schreef eerder 'Het refrein is hein, Leven en sterven in een verpleeghuis'1 e druk 1994.

Het eerste essay gaat over stervenskunst: "Hou het kort, elegant, humorvol en troostend."

Het woord troost zal vaker in zijn essays terugkeren.

Bijvoorbeeld in wat de geneeskunde vermag: Geneeskunde is soms genezen, dikwijls verlichten. altijd troosten (Amboise Paré 1510 - 1590. Toch maar mooi 80 geworden!)

Als verpleeghuisarts doet hij vooral dat laatste.

Ervaringsdeskundige uit de tweede hand, maar de empathische filosoof maakt dit boek een parel.

Hij duidt het verschil tussen ethiek en moraliteit, de een bij dikke relaties, moraliteit bij dunne, meer perifere, waar bij ellende niet gehuild, maar gegeven wordt; hij weidt uit over de betekenis van muziek en literatuur als remedie voor 'artsverzachting', over de valse troost van alternatieve geneeskunde, maar troost is troost, niet waar.

En vooral, onontkoombaar heeft hij het over dementie en de ongemakkelijkheid van levenseinderegeling.

De stijl is prachtig, elegant, de toon eloquent doorspekt met de nodige humor,

Van de aanbevelingen op de achterzijde is die van René Gudde letterlijk geboekstaafd: "Bert Keizer stelt  mij gerust: sterven is doodeenvoudig. Iedereen kan het."

"Moet het", riposteert de cynicus.

(Een cynicus is iemand die van alles de prijs weet, maar niet de waarde, aldus Oscar Wilde)

. 

Ik ben mijn muze

Vorig jaar experimenteerde ik met een ander soort teksten.

Niet de invallen van het moment, maar geplande mini werkstukjes, waaraan een gerichte vraag ten grondslag lag.. 

Ter voorbereiding was ik me vaak een week aan het inlezen, 

Boeken, zoals diverse privé domeintjes, die ik als verzamelaar zonder te lezen in de kast had gezet, nam ik ter hand.

Zo ontstonden  de rubrieken Filosofische Verkenningen, Duitse Expressionisten, de Muze-reeks en Vakantie Verslagen.

De laatste brak ik in februari af toen Rusland Oekraïne binnenviel.

De oorlog bracht me op actuele vragen over autonomie, autocratie en dictatorschap om tenslotte  gedesillusioneerd terug te keren naar mijn micro-wereldje van tuin en familie.

Enkele weken geleden herinnerde een boekbespreking in De Groene me op de Muze reeks, waarin ik onderzocht wie of wat  een muze vormt.

Het was een bespreking van de Graphic Novel "Ik ben mijn  Muze. Eigenzinnige vrouwen die de kunstgeschiedenis veranderden" van de Nederlandse kunstenares Loes Faber.

De voorzijde

De achterzijde

Het werk beslaat maar liefs 214 pagina's bomvol tekeningen en teksten, alle in zwart-wit.

De keuze  van Faber van 8 eigenzinnige vrouwen, die de kunstgeschiedenis veranderden zijn:

1. Artemisia Gentileschi 2. Barones Elsa von Freytag-Loringen 3, Charley Toorop 4 Claude Cahun

5. Frida Kahlo 6 Amrita Sher-Gil 7. Elisabeth Catlett en 8. Carolee Schnemann

Drie ervan waren me enigszins bekend (1, 3 en 5) van de andere vijf vrouwelijke kunstenaars wist ik nagenoeg niets.

Ik kreeg een goed beeld van deze volhardende vaak tegen de stroom opwerkende vrouwen. Emoties weet Faber neer te zetten door te experimenteren met getekende typografie. 

Woorden, gedachten spatten van het papier. 

Alle vrouwen zijn op hun eigen wijzen vrouwenrechtenvechtsters.

Behalve Gentileschi leefden ze allen in de laatste eeuw, in Europa, India en Amerika/Mexico..

De stijl van Loes Faber doet me denken aan de tekeningen van Peter Pontiac, verwant aan de underground tekeningen uit de jaren 60 en 70.

Hieronder een weergave, de pagina waarop de val van Charley Toorop van de trap wordt verbeeld, een val die haar aftakeling definitief inzet.

De recensent van De Groene - ik meen dat het Marja Pruis was - vond dat door het gebruik van verschillende lettertypes de hoeveelheid tekst behapbaar was. 

Daar valt aan te twijfelen.

Het lijkt meer op een leesboek met tekeningen dan een graphic novel.

Maar toch...een aan te raden boek, vanwege de thematiek, die met grote betrokkenheid wordt verwoord en verbeeld.

Voor een volgende graphic novel van Loes Faber zou ik pleiten voor meer kleurgebruik.

De kaft is immers de mooiste pagina.

.

 

De tomaat weet raad

Hij was er weer bij dit jaar, de raad-tomaat.

Een tomaat met een neus, eronder een mondje.

Net over de grens in België wordt hij gretig gezocht.

Awel, om zijn bijzondere gave.

Het verhaal gaat, dat wanneer je hem op een stokje geprikt in een potje zet met zijn neus naar het Oosten, dat het kan voorkomen dat ie luistert, luistert naar problemen waarmee je zit.

En heel soms, maar dat is alleen in een jaar dat eindigt met twee dezelfde cijfers - en dan nog in slechts zeldzame gevallen - wil hij je raad geven.

Vandaar de naam raad-tomaat.

Sommige domme Belgen beweren dat die naam iets van doen heeft met raden, maar het overgrote deel van onze Zuiderburen weten dat het om aanraden gaat.

Ik geloof er niet zo in.

Daar ben ik toch teveel een nuchtere kaaskop voor.

Maar ik heb wel een probleem.

De komkommer is daarvan op de hoogte, zie mijn blog van vorige week.

Hoe om te gaan met Wappies, preciezer geformuleerd hoe kan ik een Wappie doen inzien dat zijn beweringen veelal nonsens zijn.

Na-aperij, voortkomend uit een drang om tegen de mainstream te zijn, een Ik Heb Een Mening, Dus Ik Besta uiting..

Een voorbeeld.

Een leuk feestje.

Man naast je spuit uit het niets zijn mening.

Oekraïne is altijd een deel van Rusland geweest, dus heeft Poetin gelijk die provincie tot de orde te roepen.

Man leunt achterover met een houding, en nu is het jouw beurt.

Wat te doen?

Zie de adviezen vorige week:

1. Mogen wij België binnenvallen, omdat dat door het verdrag van Wenen ons is toegewezen?

    ( Een poging tot de Socratische benadering, doorvragen totdat ie klem zit) 

of

2 Ja, en als Poetin klaar is meteen door naar de Baltische Staten. (Eventueel Polen erbij slepen en Oost-Duitsland. Kortom de hyperbool-benadering)

Ik leg, nadat ik eerst goed heb rondgekeken of er niemand in de buurt is, mijn oor tegen tomaats'neus

Hoor ik wat geluid?

Is er nog een derde manier?

Vraag hem naar zijn bronnen en naar de betrouwbaarheid van zijn bronnen.

De kritische, academische benadering.

Nogmaals mijn oor te luister gelegd.

Nu met mijn andere oor.

Alweer wat ruis.

Daaruit valt met een beetje fantasie te horen

Zeg dat je moet pissen en kom niet meer terug.