Enkele maanden geleden belde Thomas.
Hij had zojuist een podcast van Adriaan van Dis beluisterd, waarin de auteur zegt 35 meter aan boeken te bezitten, wat bij mijn zoon de vraag had opgeworpen hoeveel meter boeken wij hebben.
Ik vond dat 'wij' gezellig klinken. Ik hoefde me voorlopig niet schuldig te voelen over de meters boeken waarmee wij onze erfgenamen zouden opzadelen.
Ze zijn er al mee opgezadeld.
Het was een interessante vraag, waarop ik echter het directe antwoord schuldig moest blijven.
Na een poosje in de weer te zijn geweest met een meetlint, kwam ik uit op 180 meter.
Dat is veel, belachelijk veel. Een verklaring voor die hoeveelheid is, dat er meer boeken binnen komen dan eruit gaan.
En de volgende uitspraak heeft ook een 100% waarheidsgehalte: ik heb van die 180 meter nog geen 10% gelezen.
Een prettig gevoel geeft het om te beseffen dat ik tenminste nog 162 meter aan boeken KAN lezen.
Maar voor de verzamelaar telt vooral de verzameling, de schoonheid ervan, de compleetheid, het verlangen.
Een groot deel van mijn boekentijd wordt besteed aan het ordenen en het het verplaatsen.
Het is een soort van tuinieren, waarbij ik het meest moeite met het wieden heb.
Zo beschouwd zijn de boekenkasten perken, waar de banden soms een dubbele of driedubbele laag als schatten verborgen liggen.
Een van de meest zonnige perken zijn de stripkasten, waarvan hieronder een uitsnede.
Laat ik hieruit eens een mooi boeket plukken, een troostboeket voor alle mensen, die tobben met hun leeftijd en de toenemende beperktheid van hun mogelijkheden. De reeks 'Krasse Knarren' voor iedereen aanbevolen, mijzelve in de eerste plaats.
Het gaat in deze albums om het intense plezier van het nog wel kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten