Ik heb vaak een onbehaaglijk gevoel als ik foto's bekijk die zo typerend zijn voor de genres Family of Man en World Press Photo, waar de ellende vanaf druipt: broodmagere kinderen, het gezicht bedekt met tientallen vliegen, hologige Soedanese vrouwen, hun kroesen smekend, bedelend naar voren gestoken, maar ook het jonge zeehondje, waarboven de dodelijke knuppel van de Canadese jager zweeft.
"Doe wat", denk ik,"in plaats van deze wantoestanden vast te leggen en er de wereld kond van doen!"
Veeg de vliegen weg, schenk water, vang een discussie aan of ga desnoods boven het zeehondje liggen, om maar wat te noemen.
Dan maar geen foto´s .
Bij deze blog ook geen foto´s, hoewel ik gelegenheid genoeg had. Maar te betrokken....
Niet dat ik afgelopen week ellende zag. Integendeel.
Vrijdag Luca op bezoek met pa en ma bij een tussenstop op weg naar de wintersportplaats Val Thorens en genoten van zijn parmantigheid en onderzoeksdrift.
Op Kerstdag Zoë met ouders, die we voor een brunch uitgenodigd hadden, op bezoek gehad. Eindeloos in de wakkere ogen van de little lady gekeken.
Geen fototoestel gepakt. Te betrokken. (Met zieke kindertjes gelachen, met kleurige Soedanezen gedanst, met zeehondjes gespeeld.)
En nu spijt.
Kun je beter een beeld van een bloedend zeehondje de wereld insturen, dan er een te redden? Is dat de ethica van de fotograaf ? Een beeld dat meer zegt dan duizend woorden.
Is het verschil tussen een schrijver en een fotograaf, de mate van distantie ?
Zelfs de meest betrokken schrijver neemt nadién de pen en daarmee afstand. Maar hoe beschrijf hij voor de ander parmantigheid en gitzwarte, nieuwsgierige ogen ?
Volgende keer maar weer "foto's-bij".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten