Sommige emoties zijn zo sterk, dat er niets bij kan. Stress kan je zo bij de strot grijpen, dat voor iets anders nauwelijks ruimte is.
Ik had me voorgenomen om over het afscheid van David, Karlijn en Zoë te schrijven. Ik zou ze in alle vroegte vandaag bij vliegveld Welschap afzetten en ze een goede vakantie toewensen op Tenerife aan de Costa Adeche.
Ik gun ze alle drie een prachtige, welverdiende week, maar zou toch laten merken dat ik ze missen zou. Vooral nu Zoë ons lijkt te herkennen en onze stemmen royaal beantwoord met gebrabbel en een gulle glimlach. Ik zou in ons ritje naar Welschap aanbieden om alsnog als au pair mee te gaan. Dat Riny dat begrijpen zou. Als opdracht voor Karlijn, zou ik zeggen Heras los te laten en David's eerste cuba libre zou voor onze rekening zijn. Zou ik hem zeggen....
Maar het pakte anders uit.
Met een strak tijdschema op zak, loopt de KIA een klapband op pal voor de deur van Bonefatiuslaan 7.
Hoeveel tijd kost het verwisselen van een band van een KIA Sorento? Lang, dat kan ik je verzekeren, zeker als je op dat moment geen notie hebt waar krik en reserveband verstopt zijn. Ik zoek onder hoeden- en bagageplank, vind een handleiding in de originele verpakking, die ik vervolgens David ter hand stel.
"Door het rechtsomdraaien in de daartoe aangebrachte opening in het midden van de achterbumber wordt met de voornoemde zwengel de reserveband via een veer onder de auto neergelaten, welke met het ventiel naar beneden dient te worden losgemaakt..."
"Dan moet je dus eerst die zwengel zien te vinden, "concludeert David.
Enige oefeningen en leerervaringen verder, hoor ik David, terwijl ik plat op de grond liggend de krik onder het 1917 kg wegende gevaarte wil aanbrengen : "Het lijkt me beter om, willen we het vliegtuig halen, deze poging staken. Laten we onze Volvo nemen. "
Op het moment dat Karlijn een stevige trap op het gaspedaal wil geven, roep ik: "Wacht, ik ben mijn GSM kwijt geraakt. Ligt waarschijnlijk onder de KIA."
Na enig vergeefs zoeken, spring ik nog net op tijd in de Volvo, die niet wachten kan.
Rondweg: druk; autobaan naar Tilburg: zeer druk, nog drukker en dan.... staan we stil....Ik doorbreek de stilte die in het voertuig heerst niet met : "Hadden we niet beter een andere weg kunnen nemen?" en bewonder mijn groeiend tactisch vermogen.
Ze waren nog op tijd, want acht uur later ontvang ik een SMS op mijn GSM, die thuis op het bureau ligt. "Je hebt je telefoon weer gevonden! Voorspoedige reis gehad. Zoë voorbeeldig. Groet vanuit een fantastisch resort."
Ik heb dan inmiddels de ANWB laten komen, voor €150 een nieuwe band aangekocht en me bij mijn collega's geëxcuseerd voor mijn verlating.
Weemoed en stress verhouden zich als stilte bij een storm. Vanavond vond ik pas de rust en kan het aftellen beginnen. Over zeven dagen zien we hen weer: 20.40 uur in de aankomsthal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten