Tom en Ria wonen in Geelong, Australië. Ze waren afgelopen zondag bij ons op bezoek. Een tegenbezoek van het onze in maart 2005. Toen logeerden we een kleine week bij hen als aanloop naar onze reis per camper langs de oostkust.
In 1980 emigreerden onze vrienden Jos en Ria met hun twee kinderen, Joost en Eva naar down under. Ze lieten huis, familie, vrienden achter om ginds hun geluk te beproeven. We begrepen daar toen weinig van.
O, ja Jos was een aparte, een onrustig type, iemand die zich wilde bewijzen, vooral aan zijn familie, eigenaar van het gearriveerde bouwbedrijf van Bree. En Ria en de kinderen....ja, die gingen dus mee.
"Jos? Jos?", zal de geconcentreerde lezer zich afvragen. Tòm was toch op bezoek....?
Heel opmerkzaam.
Het huwelijk en meer werden ginds op de proef gesteld. Jos en Ria scheidden.
Zelfs het beste relatiebemiddelingsbureau zou het niet gelukt zijn om zo'n passende man bij Ria te vinden. Ze troffen elkaar toevallig. Dat zal wel dat Grand Design of Voorzienigheid heten.
In 2001 sleten Femke en Thomas hun laatste weken van hun half jaar durende Australiëreis in Geelong. Ze leden daar aan hun opgehoopte heimwee-gevoelens en vonden in Ria en Tom de ideale therapeuten: die toonden zich de begripvolle (gast-)ouders; Ria communiceerde met hen met een vertrouwd brabants accent.
Vier jaar later landden wij dus in een zeer vroege ochtend in maart op het vliegveld van Melbourne, waar we werden opgewacht dooor dit nederlandse bruggehoofd, kregen les in Australische mores, leerden links houden en vooral"keep it easy".
We hebben hen nog verscheidene malen sindsdien in Nederland getroffen. De begrafenis van Ria's vader en familie-reünies waren voor hen redenen voor verblijf op het noordelijk halfrond.
Gisteren zei Ria, dat dit waarschijnlijk hun laatste reis naar Nederland, zeker voorlopig, is geweest. Zo'n niet helemaal onverwachtse mededeling hing de hele avond zwaar boven de eettafel.
We hadden ons voorgenomen om niet met een vage uitlating als "wij komen volgend jaar misschien....." de weemoed weg te wuiven.
Drie jaar geleden, toen we nog geen opa en oma waren, waren we zeker van plan om de overgang, mijn overgang, van werk naar pensioen te markeren met een reis door Australië. We zouden beginnen aan de Westkust, Perth, Fremantle, vandaar naar het noorden, de reis van Thomas en David in 2003 en dan met de nulharbour train naar Adelaïde en dan...en dan....Een bezoek aan Geelong zou natuurlijk een onderdeel vormen, zeker drie maanden onderweg...
Nu lijken drie maanden weg een eeuwigheid, een te groot risico vergeten te worden als opa en oma; drie weken te kort voor een zolange reis.....
Dus stonden we gisterenavond op onze oprit, Ria: "we zullen mailen, we zullen bellen", Tom: "Thanks", Riny: "Het ga jullie goed...." En ik, ik vluchtte met de franse slag, zei "au revoir" en wees hen de kortste weg naar Someren.
In 1980 emigreerden onze vrienden Jos en Ria met hun twee kinderen, Joost en Eva naar down under. Ze lieten huis, familie, vrienden achter om ginds hun geluk te beproeven. We begrepen daar toen weinig van.
O, ja Jos was een aparte, een onrustig type, iemand die zich wilde bewijzen, vooral aan zijn familie, eigenaar van het gearriveerde bouwbedrijf van Bree. En Ria en de kinderen....ja, die gingen dus mee.
"Jos? Jos?", zal de geconcentreerde lezer zich afvragen. Tòm was toch op bezoek....?
Heel opmerkzaam.
Het huwelijk en meer werden ginds op de proef gesteld. Jos en Ria scheidden.
Zelfs het beste relatiebemiddelingsbureau zou het niet gelukt zijn om zo'n passende man bij Ria te vinden. Ze troffen elkaar toevallig. Dat zal wel dat Grand Design of Voorzienigheid heten.
In 2001 sleten Femke en Thomas hun laatste weken van hun half jaar durende Australiëreis in Geelong. Ze leden daar aan hun opgehoopte heimwee-gevoelens en vonden in Ria en Tom de ideale therapeuten: die toonden zich de begripvolle (gast-)ouders; Ria communiceerde met hen met een vertrouwd brabants accent.
Vier jaar later landden wij dus in een zeer vroege ochtend in maart op het vliegveld van Melbourne, waar we werden opgewacht dooor dit nederlandse bruggehoofd, kregen les in Australische mores, leerden links houden en vooral"keep it easy".
We hebben hen nog verscheidene malen sindsdien in Nederland getroffen. De begrafenis van Ria's vader en familie-reünies waren voor hen redenen voor verblijf op het noordelijk halfrond.
Gisteren zei Ria, dat dit waarschijnlijk hun laatste reis naar Nederland, zeker voorlopig, is geweest. Zo'n niet helemaal onverwachtse mededeling hing de hele avond zwaar boven de eettafel.
We hadden ons voorgenomen om niet met een vage uitlating als "wij komen volgend jaar misschien....." de weemoed weg te wuiven.
Drie jaar geleden, toen we nog geen opa en oma waren, waren we zeker van plan om de overgang, mijn overgang, van werk naar pensioen te markeren met een reis door Australië. We zouden beginnen aan de Westkust, Perth, Fremantle, vandaar naar het noorden, de reis van Thomas en David in 2003 en dan met de nulharbour train naar Adelaïde en dan...en dan....Een bezoek aan Geelong zou natuurlijk een onderdeel vormen, zeker drie maanden onderweg...
Nu lijken drie maanden weg een eeuwigheid, een te groot risico vergeten te worden als opa en oma; drie weken te kort voor een zolange reis.....
Dus stonden we gisterenavond op onze oprit, Ria: "we zullen mailen, we zullen bellen", Tom: "Thanks", Riny: "Het ga jullie goed...." En ik, ik vluchtte met de franse slag, zei "au revoir" en wees hen de kortste weg naar Someren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten