Glas

Wat is het leven waard?
Wanneer is er sprake van menswaardig leven?

Het leven is als glas schoot het door mijn hoofd, terwijl ik hem aankeek.
De schepping begint bij de glasblazers die hopen op een helderheid en sterkte, een voldoende garantie voor een lang en goed leven.
Glas, dat barst van mogelijkheden.

Aan allerhande omstandigheden blootgesteld ontstaan van lieverlee barstjes, breukjes, scheurtjes. De wereld wordt erdoor vertekend, het licht anders gebroken dan voorheen.

Eindelijk, na precies een jaar heb ik mijn oudste broer weer gezien, weer ontmoet.
5 april 2009 op de familiedag sprak ik hem voor het laatst tijdens de lunch in het restaurant van het Abbemuseum. Ik herinner me, dat hij sprak over zijn a.s. publicaties, zijn vreselijk drukke leven na zijn pensioen.
Op zijn verjaardag 9 juli - hij was 67 geworden - telefoneerden we. En weer: wat hij allemaal nog moest doen, wilde doen.

Begin december.
Het CVA mokert tegen het tot die tijd gewaande oersterke pantserglas en veroorzaakt schade.
We verkeren in het ongewisse. We moeten ons een beeld vormen op basis van talige informatie van zijn inner circle.
Hij kiest voor maximaal arbeid aan herstel, omringd door zijn wereld van geliefden in het Friese land.
Eindelijk volgt het groene licht. We kunnen op bezoek. Het is 5 april 2010.

Met Anke, Clemens en Riny anderhalf uur met hem gesproken.
Ik had als cadeau nu eens niet een boek meegenomen, want wist ik veel.
De meegenomen CD van Finse componist Rautavaara draagt de titel: Angel of Light.
Het is rustige, spirituele muziek; een beetje Pärt-achtig.
Kan nooit kwaad.

Nu zou hier een evaluatie van de ontmoeting kunnen volgen.
Haarscherpe observatie van de krassen.
Maar ik heb mijn broer gezien.
Ik zag naast tekort ook een volheid.
Iemand die gedwongen overige talenten aanwendt. Zelf noemt hij hetbedachtzaam:'genieten van het kleine'.

Hij vraagt op het einde van het bezoek of ik even meega naar zijn werkkamer.
Daar wijst hij mij de leegte aan. Zijn boeken zijn geruimd. Opruimen schept niet alleen ruimte zegt hij - hij geeft aan mijn blog te lezen - het is voor hem bovenal ontluisterend en pijnlijk.
Ik vraag naar zijn portret (zie foto).
Het is afgekeurd voor de professorengalerie, want te softe - zachte - uitstraling volgens een enkeling.
Ik kijk en zie; hij is erop gaan lijken.

Bij het afscheid staat hij geleund op Winnie, zijn lamme vlerk half over haar heen geslagen en met zijn linkse arm zwaait hij ons na in zijn hand Angel of Light.