Stel, stel dat de ander gaat scheiden, emigreert of euthanasie wil plegen.
Ik noem maar.
Allemaal zaken die verband houden met de relatie tussen jou en de ander.
Hoe te reageren?
Met verbazing neem ik waar, dat gerefereerd wordt naar vrijheid van handelen.
"Dat is hun/onze zaak..."
"Dat moeten ze/we zelf weten..."
"Dat is uiteindelijk zijn/mijn beslissing..."
Ik word er gallisch van.
Ik weet, die stellingen zijn meestal reacties op mijn (uitgebreide) bevinding.
Ik vind er namelijk van alles van.
Het gaat om de ander en mij, om onze relatie.
Die laat me niet koud.
In de framing van vrijheid - jaja, ik las het boekje van Kuitenbouwer over de taal van Wilders - raak ik verstrikt.
Natuurlijk vrijheid van handelen, natuurlijk ligt de bal onder andermans voeten. Hoewel...zijn trappen houden verband met onze relatie.
En daar wil ik het met jou over hebben.
De dooddoener 'dat het hun keuze is' enzo heeft de schijn van tolerantie die grenst aan onverschilligheid, waarin we inmiddels gepokt en gemazeld zijn.
In de relatie tot de ander besta ik.
Zonder de ander ben ik niets.
De Leuvense filosoof IJseling op de vraag naar de zin van het leven (en ouder worden): "...een zinvol leven een leven is dat zich in dienst stelt van de ander."(FM10-2010)
Door de ander kan ik me verantwoorden, antwoord geven op zijn vragen.
Als die ander maar doet, weigert mij te bevragen, als die ander mijn mond snoert door aan te geven dat het 'de ander' zijn zaak is, word ik op mezelf terug geworpen.
En daar word ik niet alleen gallisch, maar ook allenig treurig van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten