Je kent ze wel. Zeker vroeger tijdens de ICT hype. Bedrijven die , zoals we dat noemden, dozen schoven. Dozen met computers. Niks after sales. Verkocht was verkocht. Wie is de volgende koper?
We zochten voor onze overdekt terras een tafel en bezochten daartoe Esco vloeren, die ook tafels (door-)verkopen. Robuuste eikenhouten tafels, gemaakt in Tjechië kunnen bij deze vloerenboer worden besteld.
Omdat de reguliere tafelverkopers bezig zijn, schiet Daphne van de administratie op ons af.
Ze heeft duidelijk een verkorte cursus tafelverkopen gevolgd.
Of we al een keuze hebben gemaakt?
Tja, ja van de boeren-, kasteel-, klooster- en herbergtafel bevalt ons de kasteeltafel het meest, hoewel de verschillen miniem zijn, vallen we op het woord. 'My home is my castle', zeg ik slimmetjes tegen Daphne, die promp reageert met dat zij ook zo'n tafel heeft.
'Ja maar wij willen de grootste maat, die van drie meter.'
'Heb ik ook', kraait ze. 'Heel gezellig hoor!'
En Daphne weet uit eigen ervaring hoe zorgvuldig Esco die plaatst. Met drie man komen ze hem thuis stellen.
Dat wekt vertrouwen.
'Doe er maar eentje', zeg ik in de hoop dat ze me leuk vindt. Maar ze is al aan het schrijven en omcirkelt 'verkocht', waar ook, zie ik, de optie 'optie' mogelijk is.
'Proficiat met de aankoop! Week 19 wordt hij bij U deskundig geplaatst en gesteld' en weg is Daphne want haar telefoon roept.
Week 22.
Tja die Tjechen houden zich nooit aan de afspraak had Esco ons telefonisch laten weten.
Maar nu kwamen ze hem dan afleveren. Uw man moet wel thuis zijn om een handje te helpen.
Dus Riny belt me op de bouw, waar ik net bezig ben de door de Arbo maximaal toegestane hoeveelheden bouwmateriaal van 25 kilo per stuk te sjouwen.
In de Escobus zit behalve onze kasteeltafel een jongetje van het magazijn. Het is de bedoeling dat wij beiden de vracht naar achteren kruien.
'Het gewicht valt mee',zegt hij uitnodigend.
Bij de eerste poging om het tafelblad uit de bus te tillen zie ik zijn hoofd steeds roder worden. Waarschijnlijk even rood als het mijne.
We weten het gedrocht even buiten de klepdeuren op de grond te parkeren.
'En wie komt hem stellen?'
Dat weet de lieverd niet. Hij was op weg naar huis voor een vrije middag en ze hebben...
'Bel ze maar op en vraag ze te sjouwen en te stellen',brom ik assertief. Ja een dagje op de bouw en je komt beter voor je rechten op dan veertig jaar onderwijs.
De magazijnjongen heeft zo een uurtje met het gekanteld kasteeltafelblad op onze oprit gestaan voordat de opgetrommelde hulptroepen arriveerden.
Bij het afscheid was hij de enige, die iets tegen ons zei.
'Sorry, maar tot vorige week was ik bakker...!'
Zoals al mijn teksten is bijna niets verzonnen.
Zoals ook:
De tafel staat stevig.
Schuiven doet hij niet.
Wie zal a.s. zaterdag aanschuiven om de vierenzestigste verjaardag van de kasteelheer te vieren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten