Het is donderdagochtend half acht, 13 januari.
Mijn 'zusje' - inmiddels de vijftig gepasseerd, maar toch...mijn zusje - wordt op dit moment geopereerd in het AMC.
Vanwege maagkanker wordt haar maag weggehaald, een zware operatie.
Natuurlijk herinnert het me aan 4 november jl, vooral om te bevatten wat zij moet doormaken (en nog enkele graden erger).
Haar drie dochters hebben ons gevraagd om een kaarsje op te stekken.
Dat zal ik dadelijk doen.
Maar mijn kaarslicht, mijn bede opdat alles goed zal gaan, zal hoofdzakelijk dit bericht zijn dat ik de ruimte instuur. Een ruimte waar alle goddelijke energie verkeert.
Aan die energie zend ik dit bericht.
Zie hoezeer ik van haar houd.
Ze is vier jaar als ik haar op de Vespa scooter van mijn vader til en 'onze vader' vraag een foto te maken. Die foto heb ik lang op zak gedragen om op te scheppen tegen mijn vrienden. Behalve een schare broers was in ons gezin ook een ster in ons midden. De eerlijkheid gebied om te zeggen dat ik vond dat ik er zelf ook mooi opstond, zo anders dan mijn norse ik. En verder ook om op te scheppen over mijn stoere vader die op een echte scooter rondreed.
Die Anke dus, scootermuis Anke.
Tijdens mijn ziekenverblijf schreef ze me op een opbeurkaartje, dat haar grote wens is dat we in de zomer, schuifelend als twee oude mensjes, in onze tuin zouden wandelen.
Nu, een paar maanden verder voel ik me topfit, neem me voor, om na die tuinwandeling haar te vragen op mijn Vespa te gaan zitten. En dan gaan we rijden en zwaaien we naar de mensen en roepen dat we er weer bij zijn.
Aan Riny zal ik vragen een foto van ons te maken.
Ik zal zo stralend kijken als ik me dan voel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten