rustig aan!

x
x
x
x
x
x

Nu de sneeuw gesmolten is, de vorst uit de grond en de bypasses goed gehecht, lonken de buitenwerkzaamheden. Zoals in elk vroeg voorjaar moet er van alles worden gedaan zoals de compost omgelegd en de houthokken gevuld.
Boven de Gaspeltuin klinkt het bezig geschreeuw van bouwvakkers, die na enige weken vorstverlet weer aan het werk kunnen aan de ouderenflats, die schuin tegenover ons verrijzen. Over een tijdje hoeven we slechts over te steken.

De compost in bak 5 is na meer dan drie jaar arbeid van pieren, pissebedden, oorwormen en ander mestverwerkers mooi verkruimeld en rijp om over het gazon te worden uitgestrooid. Daarna volgt het zware werk van het verzetten, het omleggen van de inhoud van bak 4 naar 5, 3 naar 4, 2 naar 3 en 1 naar 2.
Ik ben gespitst op ademnood of hartklopping, maar krijg vanuit mijn borst geen enkel alarmsignaal.
Riny wil af en toe de rem erop en vraagt me herhaaldelijk binnen voor de thee.

In Neerpelt, even over de grens moet een bos worden uitgedund. Of ik nog hout gebruiken kan, vraagt houtvester Huib via mijn mobiel. Ik jubel, want hout is goud. Ik zeg er meteen aan te komen om een handje bij te steken.
Of ik dat al mag vraagt hij bezorgd.
Een klein half uurtje later vallen elzen en wilgen kreunend en krakend op de modderig drassige bosgrond.
In mijn vorige leven moet ik dit werk veelvuldig en met veel plezier hebben gedaan. Ik ben een gereïncarneerde houthakker. Mijn hart jubelt in herinnering als er weer een knaap ter aarde knalt.
Met de buit de aanhangwagen volgeladen rij ik achterwaarts de oprit op. Bij het afladen word ik meermaals door buurtbewoners aangesproken. Of ik dat alweer kan en dat ik toch maar rustig aan moet doen, want ze kennen iemand die...
De zorgzaamheid lekt onder onze voordeur naar de straat en breidt zich als een olievek door onze wijk.
Zelfs van bovenaf de ouderenflats in aanbouw hoor ik iemand - hoewel niet aan mij geadresseerd - 'rustig aan!' roepen.