Thijn is ons jongste kleinkind, het tweede kleinkindjongetje.
Ik ben, geloof ik, meer een vrouwenman, maar bij kinderen zijn het de jongens waarmee ik het beste lezen en schrijven kan.
Tot voor kort stond bij Thijn het huilen nader dan het lachen als hij me zag.
Karlijn opperde dat het mogelijk aan mijn al te opdringerige aftershave kon liggen. Of mijn bril, of mijn donkere ogen of dito stem.
Ik probeerde alles anders zonder succes.
Donderdag jl hield het kinderdagverblijf een opa/oma dag.
We hadden ons ingeschreven voor de Krabbetjes, de groep van Zoë en Phiene.
Bij de rondleiding na het middagbroodje door het onlangs fraai verbouwde dagverblijf kwamen we terecht bij Thijns groep, de Dolfijntjes.
Toen hij me zag ging hij voluit, zoals te zien is op de laatste foto.
Zondag, enige dagen na ons bezoek, van hetzelfde laken een pak. Zie de tweede foto: volle smile, terwijl ik me net tevoren geschoren en besprenkeld had.
Ook met bril op gaf hij me zijn volle lach.
Op de bovenste foto is te zien: met mijn mond vol tanden sprakeloos gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten