Van nature ben ik een optimist, geloof in de goede kanten van de mens, beschouw het kwaad als een exces.
Soms komt er een aanval op mijn positivo-houding.
Meestal in de herfst.
Thomas en Femke hadden twee door Femke kleurig geverfde polyester schapen in hun voortuin staan. Voorbijgangers glimlachten spontaan bij het zien van die beelden.
Nu zijn ze weg.
De glimlach is verdwenen.
Toen het eerste schaap gemist werd, plaatste Thomas een bord in de tuin. (1)
Reactie: enige dagen later was het tweede schaap weggehaald.
Resten van dat schaap zijn door jongens in de buurt gevonden en in een vuilniszak afgeleverd.(2)
Het tweejaarlijks vogelverschrikkersfestival vindt weer plaats aan de Statie in mijn dorp. Het is een orgie van volkse creativiteit. Vrolijke kunst, de kunst om vogels te verjagen, terwijl je toch van ze houdt.(3)
Vol vertrouwen in de mensheid dwaal ik over het terrein.
Dan valt mijn oop op de vogelverschrikker, die, volgens begeleidende tekst 'op de kleintjes moet letten'.
De kleding van de schrikker is beplakt met muntjes van een oude cent en een en twee eurocenten.
Het ritme van de koperkleurige rondjes is onderbroken door grijze dotten van opgedroogde tweecomponentenlijm. (4 en 5)
In de drie dagen dat het beeld er staat is het ondanks zijn oplettendheid op de kleintjes van koper beroofd.
Te klein voor Occupy.
Graaiende kraaien zijn er in alle maten en soorten.
Welke Schrikker maakt daaraan een einde?
Ik wil mijn optimisme terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten