Over de preciese trouwdatum heeft jarenlang onduidelijkheid bestaan, veroorzaakt door twee verschillende data: de burgelijke en de kerkelijk huwelijksvoltrekking. Gold lange tijd de laatste als officieel, op de zilveren gedenkdag vijftien jaar geleden besloten we de eerste voortaan als dé datum te beschouwen.
We zijn volgens het boekje in het echt verenigd op 18 oktober 1971.
De ambtenaar van de burgerlijke stand heeft op die dag gehandtekend: Huub Creemers, de jongste zoon van mijn vader, de toenmalige gemeentesecretaris van onze gemeente Waalre.
18 oktober 1971 viel op een maandag; 18 oktober 2011 was gisteren, een dinsdag.
Maar wanneer was ons kerkelijk huwelijk?
Ik kan die vraag niet met zekerheid beantwoorden zelfs door er mijn zeer uitgebreid archief op na te slaan.
Mijn leven lang bewaar ik alle agenda's, aantekeningen, kaartjes, herinneringen etc., maar van de periode 1971, het huwelijksjaar, tot 1974, toen ik startte als docent op de leraressenopleiding NXX, heb ik nagenoeg niets bewaard.
Zelfs onze trouwkaartaankondiging ontbreekt.
Het was, herinner ik me, een rode kaart met de afbeelding van de speelkaarten van een hartenvrouw en -heer, een verwijzing naar onze voorliefde voor het kaartspel, mn. rikken. Hier is in de loop der jaren een einde aan gekomen als gevolg van mijn ongebreidelde zucht om te winnen en mijn geanalyseer achteraf, onuitstaanbaar natuurlijk als je er niet het etiket sport op plakt.
Ik meen me te herinneren dat het kerkelijk huwelijk plaats vond op een zaterdag. De Wethouder van Eupenschool, de school, waar ik toen les gaf was speciaal geopend voor de kinderreceptie.
Het moet zaterdag 23 oktober 1971 zijn geweest.
Van die dag rest een fotoalbum met zwart/witfoto's, gemaakt door een toenmalige kennis van de Philipsfotoclub.
Ik blader in het boek, ontdek veel mij onbekenden en mensen, die inmiddels overleden zijn. Veel foto's van mannen van de hockeyteams heren 1 en 2 van Oranje Zwart, waarin ik toen speelde.
Veertig jaar...
Mijn schoondochters vroegen een paar weken geleden, hoe ik hierop terugkijk en hoe je het zo lang met elkaar volhield. Ik gaf op het tweede deel van de vraag antwoord.
Met Riny bespreek ik de vraag wie de meeste inspanning heeft moeten leveren om die veertig jaar te bereiken, een onzinnige vraag natuurlijk, zoals zovele.
Ik wil mijn analyse kwijt, dat ik het haar niet gemakkelijk heb gemaakt met mijn getwijfel, mijn eerzucht, mijn nieuwsgierigheid, eigenschappen, waar de scherpe kantjes langzaamaan afslijten.
Relatie niet meer als sport zien...
Het lijkt me dat de tocht naar de vijftig gemakkelijker af te leggen valt dan de eerste tien jaren.
De groep die op ons jl. virtuele feest was, heb ik vereeuwigd op mijn persoonlijke geheugenkaart, een groep, die, zo hoop ik van harte, de komende jaren stabiel blijft. In eerste plaats mijn kameraad-echtgenote, vervolgens mijn inner circle van (aangetrouwde)kinderen en kleinkinderen, en mijn familie en vrienden.
Zo, zo is het wel genoeg.
Het broodnodige is vastgelegd voor mijn archief.
Op naar de jaren, die voor me liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten