Vooral zoek ik naar foto's waarop ik ook sta, evenoud als mijn kleinkinderen nu.
Zij zitten in een fauteuil, opa Creemers met zijn onafscheidelijke sigaar, ernstig de camara inkijkend, opa van Montfort altijd in het zwart, meestal met hoed, terwijl ik laat zien wat ik nu weer kan: lezen of iets dat ik net had getekend of gebouwd. Zij zitten daar als controleurs van mijn ouders bekwaamheid tot opvoeden.
Ze ogen ouder dan 65 jaar.
Vind ik.
Mijn referentie is mijn spiegelbeeld.
Van oma's heb ik minder foto's. Op de weinige die ik vind staan ze naast hun (schoon-) dochter - mijn vader nam meestal de foto's - en ze kijken toe.
Dezelfde ernstig keurende blik.
Geen interactie met ons.
O, ja van mijn vaders moeder herinner ik me dat ze vaak klaarstond met het royaal aanreiken van boterhammen of vla, terwijl ze zelf, vanwege 'de suiker' haar kostje op een weegschaal met precisie van een laborant afmat. Daar zijn geen foto's van.
Die beelden zijn op mijn harde schijf opgeslagen.
Opa's en oma's keken, observeerden op afstand.
Zo vind ik de grootouders van mijn kinderen ook terug.
Ze gingen niet door de knieën.
Te stram, te stijf.
Ze werden niet gevraagd om mee gaan spelen.
Ze werden door hun kleinkinderen gelaten zoals ze zich presenteerden: Grootouders.
Onze vijf kleinkinderen houden ons jong tegen wil en dank, vragen ons steeds in hun spel. Laten hun voortgang in interactie met ons zien. Van 'laat eens zien wat je kunt' is het 'zal ik jou eens laten zien wat ik kan?'.
We voelen ons leerling als ze hun digitale kunstjes op de i-pad demonstreren.
Als onze kleinkinderen 65 zijn vinden ze ons terug als speelkamaraden.
Hoe zouden zij tegen die tijd met hun kleinkinderen omgaan?
Toelichting op de foto's:
1. (Oma) Riny die aan de hand van haar kleurenwaaier van Zoë en Phiene verneemt wat hun lievelingskleuren zijn.
2. Tussen het klussen door nam Thomas ons afgelopen zondag mee naar de abdij 'Koningshoeven', waar Nederlands enige Trappist worden gebrouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten