Tussen 1990, na de ommmuring van het perceel, en 2004, het jaar waarin de tuin haar vorm kreeg, zoals ze er nu bij ligt, legde ik de paden aan met als gevolg een slijmbeursontsteking in mijn rechter knie.
Van een bos- en speel-tuin veranderde onze tuin door noeste arbeid langzamerhand in een meditatie-tuin.
Voor en na mijn werk slenterde ik denkend en dromend rond. Heel wat problemen loste ik hier al lopend op.
Na nemen van een bad was het dolen over de paadjes mijn auto-therapie.
In het najaar groeit tussen de steentjes mos, in het voorjaar gras en onkruid.
De paden worden glad.
Kleinkinderen glijden bij het rennen achter de boef - in de meeste gevallen vervul ik die rol - onderuit.
Dus wacht de tuinier de rol van stratenkuiser.
Ik lig al weken voortkruipend op mijn knieën de paadjes te cleanen, krap met een tentharing de voegen schoon, corrigeer door de jaren heen onstane kuiltjes.
Van mijn knieën heb ik nog geen protest vernomen nu ik de eindfase nader.
Zie foto 1 hieronder: het benodigde gereedschap, o.a. de inmiddels enige centmeters gekorte tentharing op een kussen dat ooit diende als honkbalhonk.
De lengtepaadjes fungeren als indicatie van de tuinliefde van bezoek.
Er lopen er drie van oost naar west.
Beloopt het bezoek slechts het eerste van het huis geziene paadje, dan spreken we ven categorie 1 liefde. Enkelen lopen daarna via een van de noord-zuid paadjes naar het tweede pad; slecht zeer weinigen bereiken, gedreven door leer- en nieuwsgierige tuinliefde het derde en laatste pad.
De foto's twee, drie en vier tonen de drie echelons.
Foto vijf tenslotte is, vanaf de veranda gezien, het doorsteekpad, inmiddels met enige kruiwagens zand geëgaliseerd.
Kijkt men vanaf deze plek de tuin in en zegt men dat het een mooie tuin is zonder verder de paadjes te betreden, dan hebben we beleefd maar kwa tuin ongeïnteresserd bezoek over de vloer en dienen we over te gaan tot het serveren van de drank. Tuinliefhebbers categorie 0.
"Ja, zo'n tuin kost heel wat tijd...", is ons antwoord op hun geheide eerste vraag.
Als wordt doorgestoken naar de dieren- moes- of achtertuin dan hebben we te maken met liefhebbers.
Kruipend door mijn tuin heb ik de afgelopen tijd heel wat kunnen denken.
De tuin als rustplaats, als enclave in de woelige wereld, de metafoor van verwachting en verlangen, paradijs op aarde, troost voor 'de roerloze woelgeest'...
Zo kroop ik door mijn leven en overdacht de afgelopen jaren, van Canossa tot mijn Rome.
Ik heb ingezien veel onrechtvaardigheid te moeten accepteren, slechts te srijden tegen wat kan worden overwonnen.
Bovendien en tenslotte heb ik mezelf beloofd: in de zomer zal ik gaan zitten en genieten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten