zondag 29 juli 2012
Het verdriet van Waalre
Iedereen, die zich in de openbare ruimte begeeft, is wel eens in aanraking geweest met de arrogantie van de macht. Een arrogantie, die immuun lijkt voor democratisering.
Zoals in vele gemeenten gebruikelijk is er ook in Valkenswaard een klachtenlijn.
Ik maakte hiervan gebruik om te wijzen op het herhaaldelijk parkeren van auto´s op een doorgaand fietspad, dat ik gebruik om bij mijn sportschool te geraken. En - dat had ik misschien niet moeten doen - ik deed een suggestie hoe dit te voorkomen nl. door er een paaltje te plaatsen.
Ik kreeg een telefoontje. Tja...moeilijk...
Er mocht inderdaad niet worden geparkeerd, maar een paaltje dat zou dubbelop zijn...
Ik reageerde gepast onderdanig en zei dat het slechts een suggestie was, dat het mij erom ging dat ik voortaan vrije doorgang kreeg.
Enige weken later...
Er was een paaltje geplaats, maar niet op de door mij gesuggereerde plek.
Het geplaatste paaltje verhinderde de automobilist geenszins om toch fout te parkeren.
Ik weer een mailtje gestuurd met een foto van het paaltje met daarachter een (fout))geparkeerde auto.
Ik ontving daarop een vreemd antwoord.
Het zou erom gaan om fietsers te ontmoedigen om het fietspad te nemen...
Huu?
Teruggemaild.
Geen antwoord.
Nog een mailtje met wederom een foto van een auto op het fietspad.
Je raadt het al.
Geen antwoord.
In het jaarverslag van de gemeente wordt melding gemaakt van een toename van klachten, waarop niet wordt gereageerd...
Een klachtenlijn lijkt een symbool, de burger moet niet teveel zeuren.
De macht van ambtenaren is groot. Hun volhardende bureaucratische afstandelijkheid wordt niet aangepakt door wethouders, die van hen afhankelijk zijn. Gemeentesecretarissen houden zich slecht bezig met reorganisaties.
Hoe geef je uiting aan je ongenoegen tegen dit soort al dan niet misbruikte macht?
De ruimte hiervoor wordt aangeven in regelgeving, die ons rechtssysteem geeft en de democratie waarborgt.
Je hierbuiten plaatsen leidt tot anarchie en terreur.
Zoals in Waalre, waar het gemeentehuis in de hens wordt gestoken. Wederopbouw zou minstens 10 miljoen gaan kosten.
Op majesteitsschennis staat een fikse straf. Deze brandstichting is meer dan dat, het is schennis van de democratie.
De burger is verslagen en woedend.
De lokale burger geeft uiting van hoe het zit, wijst met de vinger, weet wie het heeft gedaan.
De burgemeester maant tot rust.
Een klachtenlijn is geen emolijn.
Tientallen rechercheurs onderzoeken de zaak.
Gebed zonder einde:
Laat de schuldigen gevonden worden.
Laat ons hun verhaal horen hoe ze tot hun anti-democratische daad zijn gekomen.
Laten we hen leren hun emoties te humaniseren.
Mail, blog, sublimeer je ongenoegen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten