De donkere dagen voor Kerst waren nog nooit zo schemerig somber geweest. Na het bericht over Femke, onze schoondochter, ontbrak het ons aan elke lust. Maar we hadden een afspraak met Gerd en Mariës (zie blog dd 23-05-'12) gemaakt (zie foto 1). Ook had men ons proberen te troosten met 'afleiding kan geen kwaad...' en 'het is nu vooral wachten op de behandeling...'
Dus waren we naar Maastricht afgereisd.
De ontmoeting met met mijn oude vriend en zijn vrouw leidde ons niet af, gaf ons juist de ruimte over de onvolmaaktheid van het leven te spreken.
Hij had me gemaild dat hij het besluit had genomen om zijn zeer zeldzame verzameling gesigneerde boeken veelal met persoonlijke opdrachten te laten veilen.
Wilde de oude man schoon schip maken voor de dood hem grijpen zou en onwetenden zijn verzameling bij het oud papier zouden zetten?
We hebben erover gesproken. Over leegmaken, een plotseling inzien, de wending die je je nog toestaat.
Het vergaren, het bezit, zijn lust en zijn leven achter zich te laten.
Meer nog spraken we over ons gezamenlijk verleden, over onze toenemende kwalen, over de kwaliteit van de gezondheidszorg en over het ouder wordende gestel.
Over wat onvermijdelijk is in de winter van ons leven.
En dat bracht ons toch nog op waarover wij terughoudend wilden zijn: een schaduw in de zomer.
Op het einde van de uitgebreide lunch bezochten wij, de oude, kromgetrokken agnostici, naar De Sterre der Zee om daar in die kapel, waar zovele ontgoochelden verhaal komen halen, een kaars op te steken.
"Vind je het niet hypocriet en laf van me ?" vroeg ik hem na afloop.
Hij antwoordde voor zichzelf.
Dat hij zich daar kon concentreren op die Ander.
Hij vergat dan de zorgen om zichzelf.
Maastricht heeft vele kerken.
Aan het Vrijthof in de St. Servaaskerk, ook daar, heb ik waxinelichtjes opgestoken. Ze vroegen 50 eurocent per lichtje, er was niemand om mijn euro te wisselen.
Dus ontstak ik aan beide zijden van het houten beeld een lichtje, ging op afstand staan en nam een foto (foto 2) ten bewijze voor wie ginds om gunsten gaat.
Ik ben, geloof ik, het ware bidden verleerd.
Hem vermanen durfde ik ook niet goed.
Dus hebben we als twee oude mannen elkaar in de ogen gekeken.
Hij leek het te begrijpen, St. Servaas.
Hij wil zich voor meer inzetten dan Maastricht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten