Wij wisten het al maanden tevoren.
Wij waren de 100 genodigden voor een surprise-party ter gelegenheid van de 60-verjaardag van mijn broer.
Hoe zal zo'n party vallen, die eigenlijk meer past bij 18 jarigen?
André Aleman, in 'Het seniorenbrein', stelt ter geruststelling dat ouderen beter kunnen omgaan met emoties.
Wij, centauren, in volledige stilte wachtend in omhullende duisternis van de feestzaal, onderdrukten in onwennigheid ons gegiechel, barsten los in een luid 'surprise' en zongen bij binnenkomst van de jarige - eindelijk mochten we onze aanwezigheid kenbaar maken - uit volle borst het lang zal hij leven. Van de weeromstuit drukte ik slechts eenmalig achteloos op de ontspanner van mijn fototoestel terwijl het kleinkind voor de lens op opa afsprong.
Mijn broer getuigde van Alemans correcte bewering door weliswaar verrast, maar gepast rustig te reageren, waarbij hij vooral liet weten verbaasd te zijn over zijn onnozelheid, hij die niets, maar dan ook niets in de gaten had gehad.
Het feest speelde zich af in hotel De Beyaerd nabij Harderwijk, hetgeen ons een weekeindje Veluwe bood.
Zo konden Riny en ik op zaterdagmiddag (eindelijk) enkele kilometers verderop in Lelystad eindelijk het schip 'De Batavia' bezoeken (foto 2).
Met een schok van herkenning, ik had immers tijdens mijn research over de ondergang van dit schip er weken lang in gedachten vertoeft, knalde ik in het donkere koedek zeer pijnlijk met mijn hoofd tegen een balk. Een pijnlijke gewaarwording, hier verbleven de tientallen soldaten dus een half jaar! Hier sliep mijn held Wiebe Hayes uit Winschoten! Een diepe emotie maakte zich meester over mij.
Zondag op de terugweg het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem bezocht , die een bijzondere tentoonstelling had ingericht over het neorealisme in Nederland met als titel 'In de schaduw van morgen', een herhaling van de spraakmakende expositie uit het begin van de jaren zestig, toen het neorealisme nog sterk gerelateerd werd aan de Duitse onderdrukking. Waardoor is mijn jeugdige adoratie voor deze stroming in de loop der tijden verdwenen? Wat blijft is de bewondering voor de techniek, het ambacht van Willink, Fernhout, Ket e.v.a. , maar een emotie roept hun werk nauwelijks op.
Zoals op foto 4 te zien is, waar R. naar het realisme buiten staart naar de Waal en haar natte uiterwaarden, waren de weergoden niet in de stemming dit surprise-weekend op te leuken met schoon weder.
Maar het deerde ons niet, want wat hebben we genoten, emoties opgedaan en verwerkt...en, o troost, we zijn inmiddels zo oud, dat we er beter mee kunnen omgaan dan ooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten