De 'mannen', Thomas, David en ik, zouden dit jaar het kerstdiner verzorgen.
Kreeft zou het worden. Over of die levend in het hete water zou worden bereid, waren we het nog niet eens.
Een en ander zou nog moeten worden nagezocht.
En ineens staan toekomst en dus ook planning op losse schroeven.
De Kerst kwam weliswaar zoals altijd, onvermijdelijk; de fysieke wereld was na 21-12 nog niet vergaan.
Denken over later met weinig grip, vraagt om afleiding.
We zullen, zoals vastgelopen psychotherapeuten voorhouden, 'de momenten moeten pakken'.
Kerst 2012, onder de kerstboom voor ieder slechts één cadeau.
We hebben in onze voorbereiding meer aandacht gegeven aan een spellencircuit dan aan het eten. Voor dat laatste vallen we terug op de oude, beproefde formule van het gourmetten.
De kleinkinderen houden we in een gareel van puzzels, poppenkast en sjoelbakken.
Femke kan in zekere rust haar middagslaapje pakken.
Op de onderstaande foto's tonen Noa en Luca vol trots het resulaat van turen en proberen.
Cadeaus worden onder regie van het oudste kleinkind Luca uitgepakt.
Thijn krijgt daarbij hulp, die hij met moeite aanvaardt.
Als ieder tevreden zijn cadeau verder inspecteert, gaan Riny en ik aan de slag om het eten op tafel te krijgen.
Pas nu ontdekken we dat het gourmetstel het begeven heeft. Jaren geleden kapot in de doos terug gestopt?
De Princesplaten vangen het euvel op.
De elf gasten vragen weer meer ruimte op aan de dis dan de vorige keer. We halen uit de schuur de oude keukentafel om bij te zetten.
Dan bekent een aantal gasten een beetje ziek te zijn, weigeren sommigen de te zoute worstjes, er wordt gevraagd om grote pannenkoeken, die Karlijn inderhaast op het keukenfornuis bereid.
Ik weet weer waarom we jaren geleden het gourmetten hebben afgezworen. De kamer hult zich in een stinkende vette walm.
Noa peutert wat ze niet lust van haar bordje en probeert het op het bord van haar buur te dumpen. Die daarop hevig protesteert en onder tafel duikt.
Phiene zegt nodig te moeten poepen en vraagt oma mee voor de afwerking. Zoë vraagt enkel om een beetje sap, zelfs chips erbij is haar te veel.
Thijn raakt de chaos allerminst. Op elke vraag of hij nog iets lust, knikt hij enthousiast van 'ja'. Een gedeelte ervan verdwijnt onbereikbaar voor zijn na-graaiende handen op de grond.
Het toetje, ijs naar keuze, kan worden verdiend in een avondspel. Buiten, zo houd ik de op mij gerichte ogen voor, liggen schatten - grote glimmende knikkers uit de nalatenschap van mijn zonen - die met behulp van bij schijnende zaklampen moeten worden gezocht.
Nog voordat ze buiten staan is het verhaal bijgekleurd: Noa weet te melden dat het de buit betreft van inderhaast gevluchte boeven. Dus moet de bende van vijf door de beide vaders worden begeleid. De boeven zijn echt allang gevlucht houden ze hun bange kroost opbeurend voor.
Intussen, aan de halflege dis bezweren oma en haar schoondochters in karige woorden het lot. De ware woorden leenden zich voor geduldig papier dat onder de kerstboom is gelegd.
Na de aftocht wacht het resultaat in tastbare chaos. Het slagveld van het bezoek.
Ruimend raak ik in gedachten.
Het was goed ondanks de verstoorde planning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten