Het dilemma van de thuisblijver

Sinds mijn pensioen blijven we tijdens de vakantieweken in het zogeheten hoogseizoen thuis, lettend op have en goed van buren en kennissen. Dit jaar kwam daar de hulp in David en Karlijns nieuwe huis in Waalre bij.

Thomas, Femke, Luca en Noa verbleven twee weken in de Dordogne in hun opgepimpte Eriba Triton.
Afgelopen zaterdagmiddag, na een bezichtiging van het huis in Waalre, kwamen ze naar de Gaspeltuin. Het elftal was weer compleet.

Ik herinner me de terugkeer van vakantie in mijn ouderlijk huis.Iedereen zat vol vakantieverhalen, maar mijn thuisgebleven ouders, in het bijzonder mijn moeder, luisterden daar nauwelijks naar. Zij zei bij herhaling dat ze toch zo blij was dat we er weer waren, zonder ongelukken en zo. Haar zorgelijke blijdschap hinderde ons enigszins en ik nam me toen voor om, ook dit,  anders te doen als ik in hun positie zou verkeren.

Het luisteren naar vakantieverhalen wordt heden ten dage vervangen door het kijken van de foto's op
 I Phone of -Pad.

We zien de gevangen vissen gefileerd op de barbecue liggen, de ondergaande zonnen, hun idyllische plaats aan het riviertje, het kasteel dat bezocht werd en impressies van de wandelingen in de buurt.
Niet alles is nieuw. We hadden behalve de nostalgische vakantiekaarten ook updates met foto's in de mailbox ontvangen en af en toe getelefoneerd.
Thuisblijvers reizen tegenwoordig mee.

Ik betrapte me erop dat ik vooral genoot van het hier en nu in de vorm van hun aanwezigheid, maar hield de zin 'Wat ben ik blij dat jullie terug zijn!' wijselijk in.
Zo deed ik mijn voornemen van weleer gestand, hun plezier niet te vermengen met ouderlijke zorg.
Aan mijn kleindochter vroeg ik of ze nog steeds van paarden hield en ze liet me vol trots zien hoe ze samen met mama Femke daarginds had paardgereden.
Dat we hier ook paarden hebben, zei ik, en zo dolden we even later rond  met paardendressuur, - gevecht en -race.

   Op vier benen tonen dat je blij bent dat ze weer thuis zijn.