Enige jaren geleden stonden er twee mooie jonge vrouwen aan onze deur. 'Mooi' niet zozeer op het eerste gezicht, maar als conclusie na een eerste contact.
Hun doel bleek donateurs te werven voor een goed doel: 'Artsen zonder Grenzen'. Na een inleiding over de organisatie zei de kleinste, dat ze niet wilde dat we donateur zouden worden vanwege hen. Ze had waarschijnlijk al gezien dat we overstag gingen vanwege hun mooie jeugdige ideologische praatje.
Ze draaide de rollen om en vroeg waarom we donateur zouden willen worden.
Veel verder dan een herhaling van hun argumenten kwamen we toen niet, maar desondanks mochten we maandelijks een bedrag van onze rekening laten afschrijven voor Artsen zonder grenzen.
In de VK van woensdag 27 aug. betoogt Kellie Liket n.a.v. de hype ALS ice bucket challenge, dat het beter is om te geven voor de verspreiding van malarianetten. Als onderzoekster naar goedendoelenorganisaties weet ze dat zo'n gift 500 maal meer effect heeft dan een donatie voor ALS-medicatie.
'Zijn dan niet alle doelen even belangrijk om aan te geven? De suggestie alleen al maakt veel gevers boos.' schrijft ze even verderop. Ze vergelijkt de impact op levensverlenging analoog aan het gezondheidszorgdebat over de betaalbaarheid van zorg bij het verstrekken van medicijnen. De waarde van verlenging van een mensenleven te kapitaliseren en daarmee vergelijkbaar te maken stuit op weerstand.
Je geeft om het ene leven meer dan het andere.
De grootste dreiging op dit moment zijn niet de conflicthaarden in het Oosten, maar de uitbraak van het Ebola virus in West Afrika. Daar werkt dag en nacht een leger van gezondheidswerkers. De verpleegkundige Ronald Kremer van Artsen zonder grenzen deed in de VK van 25 aug verslag in de vorm van dagboeknotities onder de titel 'Een concentratie van ellende'.
Misschien ga ik binnenkort van deur naar deur om donateurs voor Artsen zonder grenzen te werven.
Want voor frontsoldaat ben ik te laf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten