De laatste tijd vaak moeten zoeken naar de juiste woorden van troost, woorden waarover ik meestal niet tevreden ben omdat ze niet uitdrukken wat ik voel en bovendien omdat ze weinig troostkracht bevatten.
Wat ik voel bij ondraaglijk leed?
Compassie en onmacht strijden om de eerste plaats.
Hoe druk je die gevoelens zo nauwkeurig mogelijk uit, dus meer dan de vermelding dat je meeleeft of dat je er geen woorden voor hebt?
Want ik wil graag troosten, leed verzachten, zalven zonder zalven.
Ik kan de woorden, hoe armzalig ook, verzenden via een geschreven tekst op papier of passende kaart, iets wat ik prefereer boven elektronische verzending.
Ik kan mijn woorden uitspreken; life liever dan via foon.
Laat ik aanbellen.
De leeddrager doet open.
Ik zal niets zeggen.
Hem in mijn armen nemen.
Hem zeggen dat geen schuld hem treft.
Misschien doe ik er het beste eraan om te zwijgen, met hem te verkeren in een troostloze stilte.
(Ik schreef deze tekst naar aanleiding van de zelfdoding van de zoon van een ex-collega. Om nauwkeuriger te zijn: ik schreef deze blog nadat ik de vader een als troost bedoelde brief had geschreven. Nooit was ik zo ontevreden over een tekst, terwijl ik er toch zo mijn best op had gedaan.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten