Op het eind van onze straat is een klein speelveldje, dat de kleinkinderen tijdens hun logeerpartij altijd willen bezoeken, al is het maar voor een kwartiertje. Zonder dat bezoek is de logeerpartij niet compleet.
Onze kleinkinderen hebben, zoals de meeste stervelingen, hun vaste gewoontes, hun eigen rituelen, die houvast bieden.
Zijn we eenmaal op de speelplek dan rennen ze allereerst naar de mandschommel, kruipen erin, roepen oma om de mand te duwen en dan, ook als vast ritueel, wordt geroepen: "Harder- hoger, harder-hoger".
Ze weten dat oma hen nooit in gevaar zal brengen, dus wordt het een spel tussen de overmoedig roependen en een bange oma.
Ook een gewoonte: Opa staat met het fototoestel klaar en moet op tijd wegspringen voordat schommel met vracht hem zal raken. Net voor de sprong is dan het ideale moment om af te drukken. Ze glunderen, want ze zijn hun grootouders de baas.
De herfst heeft een verrassing in petto met zijn prachtige late Indian Summer. De Spanjegangers zien er evenwel gebruinder uit dan de thuisblijvers. Met Thomas, Femke, Luca en Noa maakten we afgelopen zondag een schitterende wandeling langs de Oisterwijkse vennen.
Siebelinks boektitelbelofte 'De herfst zal schitterend zijn' is waargemaakt. Je moest daarvoor evenwel je blikveld ernstig beperken. Maar toch...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten