De eerste bewegende beelden van mij zijn genomen op Pasen 1953. Ik was 7 jaar, we woonden sinds een half jaar in Roermond. Op een zwart-wit film is vastgelegd hoe mijn ouders met 7 kinderen in de binnentuin van de Kweekschool paaseieren zoeken.
Het maken van bewegende beelden werd in de loop der tijd steeds eenvoudiger. Na de super acht voltrok zich de revolutie van de video. De camera's werden steeds kleiner en handzamer. Mijn laatste toestel stamt uit 2005, een Panasonic NV-GS35 voorzien van minidisc. Sinds de video opnamemogelijkheid op fotocamera's is de videocamera nagenoeg verdwenen.
Mijn laatste opnamen met de Panasonic dateerden van 2009. De laatste disc was nog niet helemaal vol. Ik vroeg David om met dit 'archaïsche' apparaatje het zoeken van de Paaseieren 2015 op te nemen als een spiegel van 1953.
Vanavond bekeek ik de beelden van 1953 en 2015. Er liggen meer dan 60 jaar tussen, de traditie is nog steeds in leven evenals de spanning die het bij kinderen oproept.
David met het "wat-is-dit-voor-iets?" in actie. De foto's zijn gemaakt door Karlijn met de Alpha 77. Op de foto rechts neemt David even de rol van vader-adviseur op zich door Thijn op een vindplaats te attenderen.
Opvallende overeenkomst tussen de beide films: Bij aanvang schiet iedereen alle kanten op om op het einde samen de laatste vondsten te doen.
Grootste verschil: het tempo, de snelheid van voortbewegen. In 1953 is het vooral ook de ernst en de toegewijdheid bij het zoeken, die opvalt, in 2015 is het een en al vrolijkheid.
En dan nog een overeenkomst: de jongen van 7 en de man van 68. Dezelfde en toch ook anders. Het jongetje in de te grote jas, ooit van zijn oom en via zijn broer om zijn schouders gehangen is in 2015 de gebogen man in blauwe trui, ooit van zijn zoon, die er een andere standaard van versleten en uit de mode erop na houdt. De jonge zoeker is nu de oude paashaas.
En dan nog een overeenkomst: de jongen van 7 en de man van 68. Dezelfde en toch ook anders. Het jongetje in de te grote jas, ooit van zijn oom en via zijn broer om zijn schouders gehangen is in 2015 de gebogen man in blauwe trui, ooit van zijn zoon, die er een andere standaard van versleten en uit de mode erop na houdt. De jonge zoeker is nu de oude paashaas.
De buit wordt bij de Paashaas - een rol voor mij - in zijn mand gelegd. Op het einde worden de eieren geteld en zoals immer wordt vastgesteld dat er nog heel wat niet gevonden is. En ook dit jaar dacht ik dat ik wel zou onthouden waar het te vinden was....
Nog maar eens zoeken... Wie heeft hier een ei gevonden?...
Zal een van de vijf kleinkinderen over zestig jaar de film Pasen 2015 nog eens bekijken onder de cliché verzuchting 'Waar blijft de tijd?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten