De titel van haar bespreking luidt: Een tuin die in de wereld ligt.
Nooteboom hield tussen 1 augustus 2014 en 15 februari 2016 in 533 dagen een soort mijmer-tuinboek bij. Zijn tuin op Menorca biedt de auteur een plek om zich terug te trekken, terug te trekken uit de woelige, krankzinnige wereld buiten zijn hof, een wereld met aanslagen, oorlog, vluchtelingenproblematiek en opkomend nationalisme.
Een struisvogel in zijn paradijs.
Ook de recensent kan haar persoonlijk oordeel van dit zelf gekozen isolationisme nauwelijks voor zich houden als ze schrijft: 'Het is ook enigszins ironisch dat Nooteboom zijn tuin beschouwt als een plek waar hij de actualiteit kan buitensluiten terwijl de komende decennia naar alle waarschijnlijkheid beheerst zullen worden door milieuproblematiek.'
Trump en ook ten onzent Buma zullen die laatste bewering maar een mening vinden.
Het artikel prikkelde me met de vraag of onze tuin ook een oase van rust betekent in woelige wereld buiten, een plek om de wereld te vergeten.
Laat ik eerst twee foto's posten, die ik zojuist in onze tuin heb geschoten.
De eerste toont de trieste blauwe regen boom - een tot boomvorm gesnoeide struik rondom een ijzeren paal - jarenlang in het voorjaar de uitbundige boodschapper van een nieuw seizoen, staat er nu grijzig bij met met haar bevroren bloemen.
De tweede foto, die niet anders dan in zwart-wit kan worden getoond, het perk met de van 2 meter tot 40 centimeter terug gesnoeide hortensia struiken. Gekortwiekt omdat de bruine bladerentooi niet was om aan te zien.
Oorzaak van deze tuin-ellende is de nachtvorst van enkele weken terug.
Je begrijpt, het arcadisch tuingevoel is ver te zoeken in de Gaspeltuin.
We wanen ons midden in de wereld, die op instorten staat.
Maar zie, de PVV is niet de grootste partij en Le Pen is niet gekozen.
Overal ontwaar ik Lelietjes der Dalen.
Een zwaluw brengt nog geen lente, één nachtvorst wel ellende.
We moeten weer leren te hopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten