De tuin slorpte veel energie op: tulpenbollen uit de grond, dahliaknollen erin; verspenen van eenjarige zaailingen en het uitzetten van de tomatenplanten.
En zie, de krant van vandaag, vrijdag 19 mei, bood me een onderwerp.
Een artikel op pagina 20 van het Eindhovens Dagblad over de zelfdoding van de grunge-zanger Chris Cornell
(Initialen die me prikkelen zoals ook die van Claudia Cardinale en Charlie Chaplin)
Woensdag j.l. had hij zijn laatste optreden afgesloten met de oude gospel My time of dying: 'In my time of dying, I want nobody to mourn/ All I want for you to do is is take my body home. '
Mijn fascinatie voor zelfdoding is niet zo groot als die van Jeroen Brouwers, getuige o.a. zijn onlangs uitgebrachte twee delen kloeke bewerking van zijn "Laatste deur' uit 1983.
Mijn fascinatie is een afgeleide fascinatie: hoe kan iemand zijn leven lang geobsedeerd zijn door zelfdoding?
Bij Brouwers ligt de oorsprong in de confrontatie met de zelfdoding van een ex-vriendin, de dochter van de schrijver Jan Walraven.
Joost Zwagerman, zelf worstelend met zijn wanhoop en depressie, verstond het om op de stoep van de dichter Rogi Wieg te roepen om het niet te doen.
Jeroen Brouwers eindigt zijn eerste deel van de Laatste deur met een prachtige analyse van Joost' zelfdoding.
'Oordeel liever niet', drukt hij de lezer op het hart.
Confrontaties met zelfdoding maakte ik in verschillende fasen van mijn leven mee, de vrouw van een collega, de zoon van een vriend, maar het meest ingrijpend was de zelfdoding van de jonge rekendocent op de Pabo.
Ik was pas enkele weken in functie als directeur. Het enige contact dat ik met hem had was een kort kennismakingsgesprek. Op mijn vraag hoe het met hem ging had hij goed, ja zeker het gaat goed met mij gezegd.
De dag erop had hij zich verhangen.
De verslagenheid bij de in de aula samengestroomde studenten was immens.
Hij was mateloos populair (geweest). Studenten huilden, sommigen waren alleen maar boos.
Na een half uur sloeg een stilte in, een oorverdovende stilte.
Na mijn eerste mededeling had ik gezwegen, zoekend naar woorden, woorden die de pijn zouden verzachten.
Ik had ze niet gevonden.
Toen rolde een zin uit mijn mond. Een van de vele gedachten en vragen die in mijn hoofd rondspookten zocht een uitweg.
"Als hij gezien had hoe diep de gevolgen van zijn keuze op jullie zou zijn, had hij zich dan misschien bedacht?"
Nadien heb ik veel gedacht over de beantwoording van die opgeworpen vraag. De wanhoop zal het denken aan de gevolgen van zijn daad niet toelaten. De wanhoop is schreeuwend eenzaam.
Dezelfde editie van Het Eindhovens Dagblad biedt me tevens een afsluiting van deze tekst.
"Lamp doorstaat elke storm"
"Ontwerper Femke Creemers liet zich inspireren door de iconische vorm van de stormlamp en bedacht De Storm...."
Zij geeft licht bij storm en tegenwind.
Een baken ter land en ter zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten