Dat is immers de opdracht van de opvoeder: zichzelf overbodig maken.
Nu ik opa ben houdt opvoeden me niet bezig.
Met de kleinkinderen verkeer ik zoveel mogelijk in het nu.
Ik wil eerder de tijd stilzetten en dat terwijl de tijd sneller lijkt te gaan dan ooit. (Lees Douwe Draaisma, Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt)
Afgelopen zondag liep ik met mijn jongste kleinkind Thijn door de tuin.
In oktober wordt hij zeven, herinnerde hij me.
Alsof die mededeling hem de ogen opende, wees hij naar het speelhuisje
en zei dat zoiets echt niet meer kon.
Dat gold ook voor het loopfietsje en...Hij ging verder op zoek. Overal vond hij speelgoed dat hij achter zich had gelaten. En ja, wanneer was hij met zijn zusjes in het speelhuisje geweest? Dat moest twee jaar geleden zijn.
Vandaag heb ik het speelgoed dat echt niet meer kan bij elkaar gelegd om het door te geven aan een jongere opa.
Het speelhuisje demonteerde ik met een enigszins droevig hart.
De mooie titel van Aksel Sandemose schoot regelmatig door mijn hoofd: "Wat voorbij is is een droom".
De jongere opa reageerde enthousiast op de buit.
Ik kon het niet na laten hem te waarschuwen.
Dat de tijd snel daar is dat zijn nu nog zeer jonge kleinkind zal zeggen dat zo'n huisje echt niet meer kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten