De bezoekers bestaan uit 40 à 50 patiënten en hun mantelzorgers uit de regio.
Vaak beginnen de bijeenkomsten met het herdenken van hen die ons die maand ontvielen.
Zo geschiedde ook vanmiddag. Twee trouwe bezoekers zouden niet meer komen. In een stille minuut werden ze herdacht.
Parkinson en parkinsonisme zijn niets ontziende ziekten. Het onthult zichzelf door tremor of verstijving, het autonome zenuwstelsel kan vitale functies plotseling stilleggen, relaties worden op de proef gesteld door verlies van gevoel voor intimiteit.
Het café is meer een lezingencyclus. Het bestuur zorgt samen met de programmaraad voor interessante sprekers en thema's.
De onderlinge ontmoeting komt slechts op gang als sprekers de zaal weten te activeren en het gehoor stimuleert om ervaringen uit te wisselen. Maar meestal beperken de lezingen zich tot een kennisoverdracht met veel Power Point. Het zijn de medisch specialisten die hun kennis over de laatste ontwikkelingen over de zaal uitstorten en het moet gezegd steeds met tevreden publiek achteraf.
Hans Holtslag is een vreemde eend in deze bijt.
Hij is zelf patiënt en tevens cabaretier.
In zijn show is Parkinson het thema. Twee jaar geleden was hij al eens te gast geweest in ons café met een optreden waarin hij zichzelf en zijn omgeving op een spottende en ironische manier de maat nam Zijn show heette Trillende Tranen en was voor iedereen een stimulans om zich niet te laten kisten door somberheid bij vermindering van functies.
In hetzelfde jaar werd hij uitgenodigd om de internationale Parkinson-conferentie in Amerika in te leiden.
Hans heeft inmiddels een nieuwe voorstelling samengesteld: 'Kistallen Tranen'.
Reden om hem nogmaals uit te nodigen.
Het was kantje boord geweest of de voorstelling wel doorgang zou vinden. Afgelopen maandag pas werd hij na een ziekenhuisopname ontslagen.
We zijn twee jaar verder. Dat was duidelijk zichtbaar.
Als inleiding vertelde Hans dat hij na een stevige achteruitgang weer was opgekrabbeld dankzij deelname aan een proef van het AMC met een levodopa pomp. De tremoren werden ermee onder controle gehouden. Hij was in februari opa geworden en dankzij de pomp kon hij zijn kleinkind vasthouden en knuffelen.
Ondanks zijn enthousiasme over de pomp had hij veel ingeleverd. De anderhalf durende voorstelling met veel liedjes en gedichten kostte hem veel kruim.
De teksten waren eerder melancholisch dan ironisch.
De interactie met de zaal ging hem nog steeds gemakkelijk af.
Met behulp van een tutu jurk kreeg hij de hele zaal aan het lachen en dansen.
Onze voorzitter Loes, zelf mantelzorger, werd als eerste uitgenodigd om in zijn jurk te stappen en met hem mee te dansen.
Na afloop stond hij aan mijn bar en dronk twee grote glazen koude cola achter elkaar gulzig leeg. Hij bekende dat hij even moest bijkomen vooraleer hij de vier uur durende terugtocht naar zijn huis op Texel zou aanvangen.
Hoe ik het had gevonden?
'Zelfs voor een niet-Parkinson patiënt als ik, is jouw voorstelling troostend. Niemand ontkomt aan het verval. In jouw teksten toon je ook de schoonheid van dat verval.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten