Bij deze tekst geen illustratie.
Wat de tekst zou kunnen ondersteunen zou een geluidsfragment zijn geweest.
Maar mijn kleindochter zou me vermoorden.
Omdat ze een even mooi gebit als haar overleden moeder wilde hebben, liet ze zich vooralsnog verleiden tot een gang naar de tandarts, die op verzoek van de orthodontist maar liefs vier kiezen zou moeten trekken om ruimte te maken voor vervolgwerkzaamheden. Deze zouden bestaan uit het aanbrengen en permanent bijstellen van een beugel, die de overbeet in de loop der jaren zou moeten corrigeren.
Een grote groep van prepubers en pubers loopt inmiddels rond met inwendige en uitwendige correctiemechanismen, een stigma dat eerder als stoer dan lachwekkend wordt gezien. Ik vind die beugelbekjes even aandoenlijk als de immense boekentassen achter op de bagagedrager van de te grote mensenfietsen van de brugpiepers.
De operatie zou worden verricht door tandarts Hanneke, een huisvriend van Thomas, wat Noa extra vertrouwen gaf om bij mij in de auto te stappen. Thomas had op het laatste nippertje besloten, ondanks de pjjnlijke rug, mee te gaan.
Ik bleef in de wachtkamer om niet al te veel in de weg te staan.
Na 10 minuten kwam Thomas me halen. Noa wenste mijn aanwezigheid als wijze van steun.
Ik beken, ik voelde me geraakt door zoveel vertrouwen. Achteraf bleek mijn ophalen één van haar vele uitstelstrategieën te zijn.
Telkens als de tang in de richting van haar mond bewoog volgde een nadrukkelijk "Wacht!" en dan volgde een vraag of suggestie zoals "Zullen we terugkomen als het minder warm is? "of de vraag aan Hanneke wat haar bewogen had om in godsnaam dit beroep te kiezen.
Hanneke, de engel van Udenhout, antwoordde steeds vriendelijk en zakelijk met een engelengeduld, maar kon niet anders dan de vragenregen te stoppen en over te gaan tot verleidende woorden om er maar snel een einde aan te maken
.
De eerste tandentrek leverde een gekrijs op, waar een speenvarken niet tegenop kon. Dat er nog mensen in de wachtkamer zouden blijven leek me onwaarschijnlijk. Ook de tweede bovenkies veroorzaakte een gekrijs en gejammer van jewelste.
Toen trok Noa alle registers open om de twee onderkiezen op een later tijdstip aan te pakken.
Natuurlijk werd geen duimbreed toegegeven in de onderhandelingen.
Thomas opperde een extra cadeau bovenop een heerlijke ijsco bij Matteo - hij dacht aan een chocodip of iets dergelijks - waarop Noa met een mond vol slijm en bloed een Shetlander zei, een paardje naar ik begreep.
Ook werd de pijn geëvalueerd, een pijn, die zoals Noa zei, er eigenlijk niet was! Het bleek vooral om het krakende geluid te gaan en natuurlijk het eenzame lijden van het slachtoffer, dat regelmatig als de gekruisigde Christus jammerde "Waarom ik?"
De laatste twee kiezen waren er, zoals de uitdrukking zegt, in een wip en een scheet uit.
In een klein uurtje was het gebeurd.
Deze kinderen moeten er veel voor lijden om mooi te zijn, de tandartsen zijn kunstenaars in het bezweren van die angst om het verder eenvoudige werk te doen, ouders en grootouders verkeren in een ambigue emotie.
"Wat," zo vroeg ik Noa de volgende dag. "deed je uiteindelijk besluiten om voor de laatste keer je mond open te doen?" Er waren immers zovele bezweringsformules op haar losgelaten, dat ik benieuwd was welke er gewerkt had.
Ze was zeer duidelijk: "Toen Hanneke zei, dat ik de kamer niet zou verlaten zonder achterlating van vier kiezen, wist ik dat verzet geen zin had."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten