Een enkele keer lukt het me om in zo'n dergelijke situatie de onderwerpen in elkaar te schuiven, een overkoepelend thema te bedenken of een harde keuze te maken.
Maar nu niet, even niet.
Welke gebeurtenissen in de afgelopen zeven dagen wil ik memoreren?
1. Het mailbericht, dat ik 1 van de 5 winnaars ben van de quiz in het kader van de week van het Nederlands (5 tot 12 oktober).
Ik had daarvoor enkele eenvoudige vragen moeten beantwoorden zoals hoeveel mensen Nederlands-talig zijn (18 miljoen) en wat het lievelingswoord van de schrijver Isch Ait Hamou is (weliswaar), weetjes die gemakkelijk op te zoeken zijn.
Ik mag een gesigneerd boek van Isch verwachten: Het moois dat we delen. (Een titel, die lijkt op Het beste wat we hebben van Griet Op De Beeck, dat - niet wat - ik toen aan het lezen was.)
2. Het boek Herinneringen aan Femke is druk-klaar. Het heeft mij en aan de opmaker Henry van den Baar heel wat uurtjes en brokjes in de keel gekost.
We zijn trots en blij dat we deze klus hebben geklaard.
3. Van Geert Mak verschijnt 5 november Grote verwachtingen in Europa 1999 - 2019, een vervolg op zijn bestseller In Europa.
Ik las twee interviews erover. In Vrij Nederland van november, waarin hij zich kritisch-somber uitlaat over de toekomst van Europa en vandaag in het E.D. Magazine met een persoonlijke benadering: zijn visie op zijn schrijverschap, de betekenis van zijn beroemd-zijn en over ouder worden.
Dat laatste treft me. Mak is op een dag na precies een half jaar jonger dan ik.
Het interview eindigt met
"Hij beseft nu hij 72 is meer dan ooit dat hij geen tijd mag 'verklooien'. "Als je ouder wordt, komt een zekere broosheid over je. Dit lijf, dit trouwe voertuig, dat dit immer ratelend hoofdje altijd maar draagt, kan zomaar gebreken krijgen."
4.De journalist Henk Blanken (50) heeft Parkinson en, volgens zijn zeggen 50% kans om dement te worden. Hij wil niet in afhankelijkheid tussen andere dementerenden en lang niet meer de man die hij was, voortleven. Valt dat te regelen met een wilsverklaring?
In zijn net verschenen boek Beginnen over het einde, citeert hij Bert Keizer: 'Een wilsverklaring is onnodig zolang je nog kunt zeggen dat je dood wil, en zinloos als je het niet meer kunt.'
Blanken pleit voor een wetgeving die het mogelijk maakt dat de nabestaande(n) een stem krijgen in een euthanasieverzoek.
5. Vandaag, Allerzielen,zijn we met twee kerstrozen naar de naast elkaar liggende graven van mijn ouders en schoonouders geweest.
Onze gedachten gingen naar hen uit, maar vooral was een jongere jongste dode in onze gedachten.
Met dood en leven kun je alle thema's wel verbinden.
Ik kies een verbinding in het semantische gebied van schaduw, vallen van de avond, schemering, als het woord deemstering me binnenvalt.
Het is een mooi woord, voor mij, het mooiste dat we hebben.
Mooi woord bij het begin van november.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten