In de post van begin november 'Deemstering' maakte ik melding van de uitgave van Henk Blanken 'Beginnen over het einde'.
Ouderen hebben het er vaak over hoe ze alles geregeld hebben.
Ouderen op de golfclub (de tafel 'ziekte en ander ongemak') en ook ouderen die zomaar bij elkaar komen om samen te eten of te borrelen nu het nog kan.
Notarissen willen je graag helpen met testament - regeling na je dood - en met wilsverklaringen - regeling tijdens je leven op het gebied van ziekte -.
Wilsverklaringen zijn voor notarissen een gat in de markt. Dat het ook via internet eenvoudiger en goedkoper geregeld kan worden pareren ze met de uitspraak dat zij voor de kwaliteit staan
Maar goed. Staat het voor een kleine duizend euro op papier dan loop je verder rond met het geruststellende gevoel dat het toch allemaal goed geregeld is,.het laatste gevoel van de maakbaarheid van het leven.
Blanken heeft het over iets wat vaak voorkomt en niet geregeld is.
Ondraaglijk lijden wordt regelgeving omgeven. Twee artsen doen onderzoek.
Maar hoe onderzoeken artsen ondraaglijk lijden bij zieken, die wilsonbekwaam zijn.
Een verklaring helpt niet evenals onderzoek.
Gevolg op de tienduizenden diep dementerenden zijn de laatste jaren slechts 6 maal euthanasie toegepast, wat me veel minder schijnt dan zij die tevoren te kennen hebben gegeven absoluut niet verder te willen leven als het zover is.
Aan de oplossing volgens Blanken, achterblijvers machtigen, zijn natuurlijk nog heel wat zaken uit te werken, maar het voorkomt dat zieken dan maar te vroeg zijn (de schrijver Claus) of te laat.
Eigenlijk voegt deze tekst niet veel toe aan wat ik begin november schreef.
Waarom wijk ik dan toch af van mijn uitgangspunt niet tweemaal hetzelfde te zeggen?
Wel, dat komt omdat ik iets goed te maken heb.
Mijn eerste opstel op de middelbare school moest gaan over ouderdom.
Ik schreef over een regeling dat ouderen die de leeftijd van 75 hadden bereikt het er het beste aan deden om er een einde aan te maken en wel om diverse redenen, die ik nu niet meer weet, maar wel kan bedenken.
Kan bedenken voor een puber die wil choqueren.
Maar puber zijn is geen excuus (meer).
In het begin van 'Beginnen over het einde' geeft de auteur aan dat de kwestie niet eenvoudig ligt omdat het immers gaat om de fragiele balans van het individuele recht om te sterven versus de plicht van de overheid kwetsbare mensen te beschermen.
Blanken verkent de historische en juridische kanten en stelt praktische en filosofische vragen aan zichzelf en aan de lezer.
Zou ik nu nog een opstel moeten schrijven over ouderdom, dan zou het gaan om de verplichting, nee, sorry een argumentatie dat allen op leeftijd het boek van Blanken lezen.
Pas dan mogen ze aanschuiven aan de tafel ziekte en ander ongemak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten