Als ik dat las, dacht ik steeds aan mijn vader, die in zijn jaar als weduwnaar houten voeten voor lampenkappen op zijn draaibank maakte. Bij bezoek kreeg je zo'n bewerkte paal mee, die steevast net iets scheef bleek te staan.
Ook zijn houten spiegellijsten vertoonden in de hoeken kieren, die getuigden van de snelheid waarin hij werkte.
Het eraan werken was belangrijker dan het resultaat.
Giften waren het en een gegeven paard keek je niet in de bek.
En nu ik zijn laatste leeftijd al een geruime tijd gepasseerd ben, betrap ik me op dezelfde streken.
Het repeterende werk geeft rust en enige zekerheid.
Bovendien biedt de gift een opening naar de toekomst als mijn lelijk initiaal, de C.C. voorbij zal zijn.
Ik produceer mezenkastjes.
Het was begonnen met de vraag van Thomas naar enkele kastjes om op zijn landje Roesdael met vele meesjes de processierups te lijf te gaan.
De eerste productie zouden we op zijn verjaardag - en die van Femke - op 4 april op Roesdael op gepaste afstand afgeven
Na het vele skypen verlangden we ernaar om het drietal in levende lijven te ontmoeten.
"Wel zonder knuffelen", luidde de nadrukkelijke afspraak.
Het werd een zeer bijzondere ontmoeting.
Cadeaus werden op tafel gelegd om de 1,5 meter norm te respecteren.
Noa en Luca hadden prachtige brieven geschreven, waarin ze hun bewondering voor hun vader bezongen.
Thomas leest Noa's brief voor
Luca met zijn papa achter de fotocollage met tekst.
Riny op Corona afstand.
Terwijl ik me daarna bezig hield met het ophangen van de kastjes, haalden Riny en Thomas bij Femkes laatste rustplaats herinneringen op.
Wij waren 45 jaar ouders.
Een mooie en bijzondere reis was afgelegd
De volgende dag belde Thomas op met het bericht, dat het eerste nestkastje werd ingericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten