Door, jawel de Corona Crisis, waren we als gemeentelijke subsidieadviescommissie gedwongen om op afstand te vergaderen.
Dat zou gebeuren via Microsoft Teams.
Het stond me tegen, ik kende het medium niet, maar door op de juiste knopjes te klikken lichtte het beeldscherm op met twee andere leden.
De voorzitter verwelkomde me en zei te wachten op de andere drie leden, de drie nieuwe leden met wie we via beeld kennis zouden maken.
Eén van hen lukte het na een tijdje om aan te schuiven, ware het niet dat hij enkel te horen was.
Van de overige twee hoorde de voorzitter telefonisch dat het niet lukte.
Daar zaten we dan, drie leden die al vier jaar samenwerkten en een nieuweling die niet in beeld was. Omdat wij voor hem wel in beeld waren begonnen wij ons eerst voor te stellen
Ik had me aan mijn bureau geposteerd met op de achtergrond een boekenkast.
Toen ik zei van lezen te houden kon hij zeggen "Dat zie ik"
Kijk dat is nu een meerwaarde van teleconferencing.
Hij vertelde over zijn loopbaan, maar ik kreeg geen enkel beeld van hem. Of ik nog vragen had. Tja, hoe hij eruit zag. Dat is wel het eerste dat bij voorstellen optreedt.
Hij was op die vraag niet voorbereid. Het beeld dat hij schetste was er een van dertien in een dozijn.
Het vergaderen kon beginnen.
We hoefden vandaag slechts één verzoek tot subsidie te behandelen.
De twee voor mij in beeld zijnde leden zwiepten van links naar rechts om in hun aantekeningen te zoeken. Het geluid van de voorzitter viel af en toe weg.
Nee, het was geen succes.
Zoals je dat bij slechthorenden vaak ziet, dat ze veelvuldig het woord omdat ze zichzelf het beste verstaan, zo ratelde ik mijn conclusies dwingend al te dwingend door de Microsoft Teams omgeving.
Ik meende de voorzitter samen te vatten wat ik gezegd had en te eindigen dat we een nieuwe datum moesten vaststellen, 'hoprlijk in een lijfelijke samenstelling.'
Daarvoor zal een datumprikker worden rondgestuurd, een applicatie die meestal goed verloopt, zelfs bij ouderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten