Zojuist belde Thomas uit het ziekenhuis.
Hij is met zijn elektrische scooter onderuitgegaan
Vaststaat dat hij zijn sleutelbeen op een vervelende wijze gebroken is.
Even later volgt het bericht dat hij bovendien acht ribben heeft gebroken.
Vannacht zal hij op de mediumcare-afdeling verblijven.
Eerder deze week las ik een artikel van een psycholoog, die uitlegde wat stress met je doet en hoe je ermee kunt omgaan. Wat me trof was, dat hij een onderscheid maakte tussen controle en regie. Op de Corona kun je geen controle hebben, het veroorzaakt omstandigheden met een verloop waarop geen, zeker geen volledige, controle op kan worden geoefend. Maar greep houden door te bepalen hoe je je ertoe verhoudt, hoe te handelen, is een mogelijkheid, die enig houvast biedt.
Dat klonk me plausibel en ferm in de oren.
Als mijn persoonlijke bezorgdheid over zou gaan in stress, zou ik eraan denken.
En nu voel ik stress, juist omdat ik niets kan doen, juist geen regie kan nemen.
Mijn enige reactie vormen deze woorden.
Op tegenslag reageer ik altijd met een actie.
Mijn eerste vraag aan Thomas was dan ook "Wat kunnen we doen...?"
Niks, nada niente.
Een ongelukkiger moment om dit te overkomen in tijden van C.C. is er niet.
Wat me eerder was opgevallen was, dat de meeste mensen zo gelaten reageren op de afgekondigde maatregelen. Wat zijn ze verstandig, dacht ik, zo begripvol, zelfs volgzaam.
Af en toe hoorde je over daden van verzet - coronafeestjes bijvoorbeeld - maar die riepen in het algemeen afschuw op, terecht volgden flinke boetes vond je.
Sporadisch werd er gerept over boosheid op het virus. Daar had je begrip voor, maar echt sterk vond je het niet.
Soldaten waren we immers, we hielden stand en vol!
Twee weken geleden schreef Saskia Noort in haar wekelijkse column in het E.D. over waar iedereen het over heeft in tijden van.
We hadden alle tijd dus lazen we bij wijze van uitzondering ook haar column.
Ik was verrast. Dit was een vorm van tegengeluid. Niks gelatenheid, maar pure boosheid vanuit een ontwapenende eenvoud.
De zin van het leven, zo betoogde Noort, is liefde.
Om die zingeving vorm te geven hebben we huidcontact nodig. Geen surrogaat beeldschermcontact.
En dit klote virus belemmert dat.
Haar woede vond ik origineel, vandaag sluit ik me hierbij aan.
Want wat doe we liever dan ons naar het Tweestedenziekenhuis te haasten, hem te zien en op te beuren met alles komt goed en zo en we springen wel in.
Maar tussen wens en uitvoerbaarheid staan in Tijden van Corna. praktische bezwaren.
Bij dezen verklaar ik het Coronavirus officieel tot groot kutvirus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten