De laatste post?

 

Deze tekst is de laatste die ik als 74 jarige post.

Zaterdag a.s. zal ik de leeftijd van 75 jaar bereiken.

Verschillende malen heb ik me afgevraagd wanneer ik met mijn wekelijkse post zal stoppen.

De leeftijd van 75 vond ik wel een mooie markering om te stoppen, net zoals ik, zo nam ik me voor, met het vrijwilligerswerk te stoppen.

Wat dat laatste betreft, zal ik mijn plannen wijzigen, want om na anderhalf  jaar dat het Parkinsoncafé weer in augustus - naar alle waarschijnlijkheid - open zal gaan, afscheid te nemen, vind ik niet gepast.

Wat zijn eigenlijk goede redenen om met iets te stoppen?

Geen zin of fut meer hebben, lijkt me zeer legitiem. 

Maar daarvan is geen sprake.

Je er te oud voor vinden is vooraf plausibeler dan wanneer je in die fase zit.

Zolang je er lol in hebt zijn er geen redenen om te stoppen

Aan het schrijven over wat me raakt, me boeit, ontleen ik plezier.

Tegen het zelf opgelegde moeten, -elk week een stukkie - zie ik echter steeds meer  tegenop.

Ik zal in mijn nieuwe jaar enkel posten als ik geen interne dwang meer voel.

Alleen wanneer ik zelf behoefte voel, noem het urgentie, zal ik van me laten horen.

Dat is de nieuwe vrijheid die ik zal vieren.,   

Nestvlieders

Eindelijk kunnen we weer op het terras.

De terrassen waren weer met beperking open gesteld, nu de cijfers gunstig leken, maar ons terras had nog een sterke beperking: roodborstmoeder en roodborstvader vlogen af en aan naar hun nestje op de terrasstoel  achter de kussens, waar zes open mondjes wachtten op voeding. (zie ook mijn blog van 24 april Een dilemma en een kwestie)

Het was niet de enige kraamkamer in onze tuin. De pimpelmezen en iets verderop de koolmezen, hielden zich aan de daarvoor bedoelde vogelkastjes.

Een paar dagen geleden was het zover.

De ouders riepen vanuit de krentenboom hun jongen om uit te vliegen.

Een voor een stapten ze op de leuning van de stoel en even later waren ze weg, richting krentenboom, waar ze misschien nog enkele vlieginstructies zouden krijgen. Verder waren ze klaar. Opvoeding voltooid. In één dag!

Klaar voor de grote vlucht. 

Het borstje zal nog rood moeten kleuren.

Grijs is voorlopig veiliger.

Er waren er inmiddels vijf gevlogen.

Nummer zes was duidelijk een vogeltje met een rugzakje.

Half zo klein als zijn broertjes en zusjes, stond hij met uitwaaierende veertjes, die hem nog enig volume gaven, te wiebelen op zijn startbaan.

Even later kukelde ie zonder zijn vleugeltjes uit te slaan over de rand naar beneden.

Daar lag ie met de pootjes omhoog te piepen om hulp.

Vanuit de krentenboom riepen de ouders.

De mens denkt te moeten helpen en pakt het beestje voorzichtig op en legt het terug in zijn wiegje, in de hoop dat de ouders zullen toeschieten met nog wat wormpjes en goede raad.

De volgende ochtend zag de mens, voorzichtig de kussens wegtrekkend, dat Benjamin het niet heeft gehaald.

Hij ruimt het nestje met de dode op. 

Poetst de poep weg en gaat in de stoel zitten

Waar de mens als nesthokker doorgaans zo'n 18 jaar over doet, is dat bij deze gevleugelde dieren heel wat sneller gepiept.

Naar zwakkeren wordt in deze natuur nauwelijks omgekeken.

Het terras is weer aan ons.

. 

Psychiatrie

Het laatste boek dat ik voor onze boekencollectie van het Parkinsoncafé Valkenswaard aanschafte is 'Parkinson bij de psychiater' van Odile van den Heuvel & Sonja Rutten, beiden als psychiater verbonden aan het Centrum Neuropsychiatrie Parkinson in Amsterdam.

De auteurs willen met dit boek een drietal misvattingen uit de wereld helpen.

1. Dat de ziekte van Parkinson vooral lichamelijke klachten veroorzaakt.

2. Dat aan de psychiatrische problemen weinig te doen is.

3. Dat het leven over is na de diagnose Parkinson.

Vooral die laatste misvatting raakt de vraag wat belangrijk is in het leven, een zijns- en zinvraag.

Het boek bevat 20 casussen. Die zijn levendig beschreven en de ziektebeelden en behandelingen overlappen elkaar maar zelden. Het lijden dat wordt beschreven is die doorgaans in de psychiatrie voorkomt zoals verslaving, wanen, dementie, depressie en lethargie.

Aansprekend is bijvoorbeeld de casus 'Dopamine als gaspedaal'. Mijnheer van Loon ( de naam is verzonnen zoals in negentien gevallen, maar op werkelijkheid berustend en met toestemming van de patiënt gepubliceerd).

Door toediening van dopamine raakt hij verslaafd aan gokken en vergokt online 150 duizend euro.

De behandelaar vermindert het schuld- en schaamtegevoel, verlaagt de dosis dopamine en mijnheer is genezen.

De vraag die bij me opkomt is waarom dit soort gevallen terechtkomen bij de psychiater en niet bijvoorbeeld bij een psycholoog of geholpen wordt door de behandelend neuroloog.

..

Psychische problemen worden behandeld via gesprekken (bijv, cognitieve therapie of EMDR - Eye Movement Desentisation & Reprocessing) medicatie of operatie (electroshocks of DBS - Deep Brain Stimulation)

In de onderhavige casuïstiek is meestal sprake van een mix van gesprekken en medicatie. 

Het voorschrijven van medicatie is voorbehiouden aan een arts en lijkt daardoor de legitimatie van een psychiatrische behandeling.

Terugkomend bij misvatting drie, doen zich vragen voor als wanneer is het leven zonder betekenis of zin, hoeveel lijden moeten c.q./kunnen we dragen ook zonder behandeling,  met aanvaarding.

Hoe onderhoudend 'Parkinson bij de psychiater' ook is, ik mis dit soort kritische vragen.

 

Daarvoor kunnen we te rade gaan bij een meer dan voortreffelijk in 2019 verschenen boek 'Wanneer het misgaat in je hoofd' onder redactie van Peter Webeling. 

Dit 447 bladzijdes tellende boekwerk is uitgebracht door GGZ Nederland en bestaat uit interviewfragmenten van psychologen, psychiaters, verpleegkundigen en ervaringsdeskundigen. De prijs is opvallend laag: 9,90 euro.

De interviews zijn geordend in vier delen: Wie we zijn, Wat we doen, Wat we weten en Andere hoofdzaken.

Zo vertelt een psychiater, afkomstig uit Soedan, hoe verbaasd zij was dat een van haar eerste patiënten met een depressie, gelieerd aan rouwverwerking, dat de patiënt rouwde om zijn overleden hond.

'Rouw is blijkbaar cultureel bepaald' merkt zij op.

Jammer dat we daarbij haar mimiek niet kunnen zien.

Bezoek in drievoud

De eerste week van de voorjaarsvakantie beloofde guur, koud weer.

Toch weerhield het Thomas en de kinderen niet om met hun Eribaatje aan zee te kamperen.

Voor David geen vakantie. Als osteopaat was hij nog steeds bezig om de verloren coronaweken in te halen. Ook Karlijn moest thuiswerken.

Hun kinderen hadden gebeld. 

Of ze langs konden komen. 

Rond twaalven zouden ze in Waalre op de fiets stappen. 

Riny spoedde zich naar de Jumbo, wetend dat er drie eetlustige (pre-) pubers de keuken in zouden schuifelen.

Ik kan me van bezoek aan mijn opa en oma weinig herinneren. De ouders van mijn moeder uit Zuid Limburg waren toen ik op de lagere school zat beiden overleden, de andere grootouders woonden in Stramproy. In mijn vaders Renault 4 paste maar een klein deel van de ruime kinderschare, dus vond er op de zondagen een selectie plaats. De achtergelaten kinderen werden aan de zorgen van de inwonende au pair toevertrouwd

De inderhaast ingeslagen hoeveelheid worstenbroodjes, fruit en vleeswaren verdween in een mum van tijd van tafel. 

Ze gaven te kennen zich de verdere middag binnenshuis te amuseren. 

Voor vermaak hadden ze hun eigen middelen meegenomen. Hun telefoons.

Op de piepklein touchscreen schermpjes verschenen spelletjes.

Of ik ook mee wilde doen.

Hoe ik - fanatiek als ik met spelletjes ben - ook probeerde, mijn vingers zijn hiervoor niet gemaakt. Niet één spel kon ik van de steeds harder giechelende meiden winnen. 

Ook Riny die door Thijn werd uitgedaagd zei er geen brood van te kunnen bakken. 

Phéline, de middelste, had het na een klein uurtje wel gezien en vroeg aan oma of ze mocht schilderen. Was het om onze afgang om te buigen? 

"Wat zal ik schilderen opa?:  

Een eenvoudige vraag, die ik eigenlijk nooit beantwoord. 

Riny zou haar helpen met het opzetten. 

We waren even niet enkel verliezers van de huidige ludens tech-tijd.

Om vier uur stapten ze lachend en wuivend op hun grote mensenfietsen.

"Bedankt voor het eten en het spelen"

Op de ezel staat de herinnering aan een vrolijk begin van een koude lente. 

   

Wie verdient een tulp?

Wat corona betekent voor een veranderd leven had de lokale krant aan haar lezers gevraagd.

Uit de vele reacties viel op te maken dat we in staat waren om het leven naar eigen hand te zetten. De sociale kern was verkleind, de tijd vertraagd, de hobby's aangepast, maar dat alles stemde zeker niet tot ontevredenheid.

Ik had niet gereageerd.

Anders had ik geschreven dat de buitenwereld op grotere afstand is gezet.

Of anders gezegd dat mijn microkosmos nog belangrijker is geworden.

En dat ik een verslaving rijker ben geworden: Netflixen met Riny.

Onze tuin is nog meer onze wereld geworden.

Biden is een ver buiten, Rutte, een stip op de horizon achter ons.

Of we hoop hebben?

Hoop is een uitgestelde teleurstelling, had de cynicus gezegd.

We lopen in de tuin, langzamer dan ooit.

Wat stoppen we in onze flessenpost van deze week?

De eerste week van mei. Te koud voor het jaar.

De natuur is daardoor ook trager, de tulpen staan nog volop in bloei.

Dag van de arbeid, dodenherdenking, bevrijdingsfeest. 

We laten de terrassen aan de anderen, die dat node hebben gemist.

'Sensibiliseren' was het woord van de week.

Hij zal het nooit te weten komen, maar we hebben een tulp naar hem vernoemd.

De 'Joe Biden" in onze Gaspeltuin een nieuwe verrassend uitwaaierende gele stoere vrolijke hoopgevende tulp.