Deze tekst is de laatste die ik als 74 jarige post.
Zaterdag a.s. zal ik de leeftijd van 75 jaar bereiken.
Verschillende malen heb ik me afgevraagd wanneer ik met mijn wekelijkse post zal stoppen.
De leeftijd van 75 vond ik wel een mooie markering om te stoppen, net zoals ik, zo nam ik me voor, met het vrijwilligerswerk te stoppen.
Wat dat laatste betreft, zal ik mijn plannen wijzigen, want om na anderhalf jaar dat het Parkinsoncafé weer in augustus - naar alle waarschijnlijkheid - open zal gaan, afscheid te nemen, vind ik niet gepast.
Wat zijn eigenlijk goede redenen om met iets te stoppen?
Geen zin of fut meer hebben, lijkt me zeer legitiem.
Maar daarvan is geen sprake.
Je er te oud voor vinden is vooraf plausibeler dan wanneer je in die fase zit.
Zolang je er lol in hebt zijn er geen redenen om te stoppen
Aan het schrijven over wat me raakt, me boeit, ontleen ik plezier.
Tegen het zelf opgelegde moeten, -elk week een stukkie - zie ik echter steeds meer tegenop.
Ik zal in mijn nieuwe jaar enkel posten als ik geen interne dwang meer voel.
Alleen wanneer ik zelf behoefte voel, noem het urgentie, zal ik van me laten horen.
Dat is de nieuwe vrijheid die ik zal vieren.,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten