Wappies in komkommertijd

Het is komkommertijd.

De dagelijkse oogst bedraagt een vaas vol.

Het is ons teveel, aan wie raken we ze kwijt?

Kenmerkend voor deze tijd: de meesten zijn op vakantie.

Vorige week nog niet. Er was een verjaardagsfeest.

Er waren lieve gasten, gulle, gastvrije gasten, dus namen we voor hen een bosje komkommers mee.

Ik zag er een beetje tegenop.

Ik ken mijn pappenheimers.

Zodra het gesprek stilvalt worden de wappie-stellingen ingebracht.

Alsof je bij Engel, Trump en Baudet aan tafel zit.

Ik leg het tegen wappies altijd af.

Ik probeer ze met argumenten tot inkeer te brengen, iets wat me nog nooit gelukt is.

Het resultaat is altijd dat ik een rooie warme kop voel en de relatie koeler..

(Adviseurs aan wie ik deze kwestie heb voorgelegd adviseren me:

1. De Socratische methode: doorvragen, meestal stranden de antwoorden

2. Pas de hyperbool toe, vergroot hun stellingen tot lachwekkende proportie

Beide strategieën geprobeerd.

Resultaat: Wappie-inzichten blijven in beton gegoten)

De komkommers voerden het gesprek alras op de boerenprotesten en vandaar in een korte bocht naar het klimaat.

Die maatregelen zijn flauwe kul, de berekeningen kloppen niet,  de effecten nihil. Het is hetzelfde als de zure regen en het gat in de Ozonlaag, daar hoor je niemand meer over, opgelost. Die boeren hebben gelijk dat ze de minister thuis bezoeken. De minister heeft zelf voor een openbaar ambt gekozen. 

Dat mijn komkommers zoveel mest veroorzaakte, vond ik schokkend en voordat ik erover na had gedacht floepte ik eruit dat het me steeds weer verbaasde dat de kennis van jaren studies van wetenschappers, door burgers, die niet verder komen dan het lezen van een krantenartikel minachtend en met het grootste gemak zonder enige gêne terzijde wordt geschoven.

Zou het een nieuwe Cartesiaanse stelling zijn, een variant op zijn 'Cogito, ergo sum; ?

'Ik denk dus ik besta;  verandert in 'Ik heb een mening, dus ik besta' ?:

Ik heb het, geloof ik te zachtjes naar voren gebracht.

Niemand heeft geluisterd.

Het gesprek werd afgesloten met "En zelfs Trump is het met de Nederlandse boeren eens!"

Daarna werd de taart aangesneden. 

 

De laatste musical

Het is gebruikelijk om de basisschooltijd af te sluiten met een musical.

Alle kinderen van de schoolverlatende groep 8 krijgen er een rol in, waardoor  het optreden vaak niet om aan te zien is met overvolle podia, spelers die eigenlijk niet willen optreden, die snel hun tekst binnensmonds murmelen en een niet te volgen verhaallijn.

Maar met het meest dankbare publiek dat een acteur zich kan wensen: ouders, broers, zusjes, ooms, tantes en niet te vergeten de wegsmeltende grootouders.

Ons jongste kleinkind Thijn had afgelopen week zijn musical.

Het zou de laatste zijn 

Van de vijf kleinkinderen was dit de derde fysieke voorstelling.

Door Corona was de voorstelling van Noa niet doorgegaan en die van Phéline een jaar later was op video opgenomen.,

Het laatste level was de titel van de musical en er zou een Touretappe in voorkomen, had Thijn als promotie verteld en o, ja, hij had de hoofdrol, omdat niemand die wilde.

Met weinig verwachtingen waren we naar het plaatselijke theater De Hofnar gefietst.

Het zou de beste musical zijn, die we gezien hadden.

Humorvol, goed te volgen, aardig spel met inderdaad een glanzende (vindt opa) rol voor Thijn en lekker actueel.

Een game-verslavende jongen met zijn ouders en zusjes als toerist in Parijs, onttrekt zich aan zijn familie om een game-wedstrijd te spelen. Hij ontmoet een eenzaam omaatje, die bijna door de tourkaravaan  omver wordt gereden, maar op het nippertje door de gamer wordt gered. Maar door die reddingspoging verliest hij de wedstrijd. Oma en gamer worden natuurlijk maatjes voor jet leven.

En om alle 70 kinderen op het podium te krijgen zijn er allerhande groepjes en scènes  tussendoor gestrooid: toeristen, mopperende autochtonen, game-liefhebbers, een mooi  uitgebeeld gamespel, wielerfans, een modeshow en een groepje met verschillende gebreken behepte oudjes.

Scènes worden afgesloten met frisse liedjes.

En dan Thijn.

Wat speelde hij natuurlijk, gemakkelijk, niet één keer haperend (vindt opa)

Zo gauw hij op het podium stond, ging ik wat rechterop zitten om hem goed in beeld te krijgen.

Hieronder enige beelden.

Vooraf in de aankondiging van alle spelers de foto gefotografeerd. Thijn met zijn petje en game toestel in zijn handen.

Een terras in Parijs. Thijn heeft alleen oog voor zijn spelcomputer

Met het omaatje net voordat ze bijna omver wordt gereden

Het slotlied. Thijn, bovenste rij geheel links

Na afloop het enthousiaste applaus en nog eens en nog eens.

De schoolleiding vraagt alsnog een applaus.

Er wordt een filmpje vertoond van het recente schoolverlaterskamp.

De kinderen schateren het uit.

De melancholie groeit in de toespraakjes van het personeel.

Dat ze zeker eens terug moeten komen om te vertellen hoe het met hen gaat op de grote school.

Dit is geen objectief verslag.

De gamende hoofdpersoon heet Mitch.

Maar uw verslaggever had Thijn in het oog, dus ook in zijn gehoor. 

   

Horen, zien, zwijgen

Vroeger stonden op het dressoir bovenstaande beeldjes.

Ze fascineerden ons, kinderen.

We waren niet bezig met de betekenis of samenhang. 

Nee, de beeldjes brachten ons bij de vraag wat we het ergst zouden vinden, niet kunnen zien, niet kunnen horen of niet kunnen praten.

De meesten, zoals ik,  kozen voor niet meer kunnen  zien. 

Blind zijn leek me het ergste wat me kon overkomen.

Voor doof koos niemand. 

Een enkeling combineerde de twee laatste beeldjes en opperde dat doofstom minstens zo erg was als blind. 

Hij wilde vooral bij de hand zijn.

Inmiddels dragen veel van mijn broers een gehoorapparaatje. 

Ik vorm van de ouderen daarin voorlopig nog een uitzondering,

Die gesprekjes over blind, doof of stom vormden de kiem voor  mijn angst voor visusverlies en/of oogoperatie.

Mogelijk speelde ook het misselijk makende filmfragment mee, dat ik later voor het eerst op de cursus filmeducatie zag: hoe een oog met een scheermesje wordt opengesneden. (Bunuel?)

Bij de medische keuring voor mijn rijbewijs voorafgaand aan mijn 75 jaar was geconstateerd dat ik leed aan staar, iets wat onlangs werd bevestigd bij een oog-controle.

Het moet er echt van komen, een staaroperatie.

Bij het samenstellen van mijn blogteksten werd ik hierin bevestigd.

Bij het omzetten van mijn teksten van afgelopen jaar in Word stonden er tientallen rode kringeltjes onder woorden.

Riny, mijn vaste corrector vond de serie-teksten, de mini werkstukjes  over Filosofische Verkenningen, Muzen, Duits Expressionisme en Vakanties niet zo boeiend en vergat ze soms kritisch te redigeren. 

Begin augustus zal ik een afspraak maken voor een staaroperatie aan beide ogen.

Riny - ervaringsdeskundige - :  "juist om beter te zien"

Ik geloof haar.

Want bovenstaande tekst kan ik op mijn beeldscherm niet anders corrigeren dan met mijn vergrootglas.

Zitten er nog fouten in ?

 

Opmaak van Blogs 75

Mijn blogteksten bundel ik elk jaar nadat ik jarig ben geweest.

De titel verwijst naar mijn leeftijd waarin ik de teksten 

Ik ben nu bezig met het bundelen van blogs 75, teksten van de tweede helft van 2021 en de eerste vijf maanden van 2022.

Het wordt het 16 e gebundelde boek.

Links de eerste bundelingen stencils in een ringband, de laatste jaren  gedrukt en gebonden .

De omslag van Blogs 74.met buurman en golfmaatje Henk, die december 2020 overleed.

, 

De laatste tekst in dat jaar droeg de titel 'De laatste poat?; 

Ik herinner me dat ik de bundel columns "Achteraf" van Karel van het Reve aan het lezen was.

De laatste column, gedateerd 11 mei 1996 heet 'Afscheid'

'Afscheid 'begint zo:

'Dit is mijn laatste achterafje. Volgende week wordt ik vijfenzeventigen dat is een mooie mijlpaal om ermee op te houden. De zaak is, dat het maken van zo'n stukje me te veel tijd kost. Het begint al op zondag: ik loop op mijn kamer op en neer en probeer om een onderwerp te vinden. Maar ik vind het niet. Op maandag zit ik de hele dag achter de tekstverwerker, zoekend naar een onderwerp. Ik vind een onderwerp. Ik schrijf de eerste alinea's. Woensdag maak ik het stuk af en gaat het op de post. Donderdag lig ik uitgeput terneer. Ik ben altijd een 'agony writer' geweest: ijsberen, verbeteren opnieuw beginnen, ijsberen. Uit het raam kijken. Aan het kruiswoord van de Harald Tribune werken. Een boek van mezelf uit de kast halen en daarin een stuk lezen. ijsberen. Mij afvragen waarom wat ik schrijf iemand zou kunnen interesseren. ijsberen.' 

Ik had me er een beetje in herkend.

En, zo schrijft hij iets verderop, hij heeft last van vergeetachtigheid. Het is de tijd vóór de zoekmachines. Van het Reve schrijft dat hij soms dagen zoekt naar de naam van iemand.

Toch ben ik doorgegaan met het wekelijks schrijven met één verschil. De onderwerpen plande ik al weken ervoor. Met de Filosofische Verkenningen, de Muzen serie, de Duitse Expressionisten en de opgetekende  Vakantie s.

Toen Poetin in februari de Oekraïne binnenviel heb ik enkele stukjes aan hem gewijd, de vakantieverhalen werden abrupt afgebroken.

Daarna verviel ik in mijn oude gewoonte om dat over wat me die week getroffen had te schrijven.

Zonder te ijsberen, steeds minder me afvragend wie dat interessant zou kunnen vinden.

De Groene van afgelopen week bracht me weer bij mijn mini werkstukjes.

De vondst van het onleesbare boek Zijn en Tijd  van Martin Heidegger in de plaatselijke kringloopwinkel was het begin geweest van de Filosofische Verkenningen. Ik was de hele week aan het lezen en aan het schaven aan mijn blog-tekst met als conclusie: Een onleesbaar boek.

Nu kan ik volstaan door te verwijzen naar Koen Haegens artikel 'De onttroonde koning van het denken'

Nawoord.

Op de voorzijde van het blogboek van het jaar, dus ook van dit jaar plaats ik een foto van een markant moment van dat jaar. Voor blogs 75 is dat een foto uit Hinterthal.

De achterzijde geeft een beschouwing over de teksten en over het schrijfjaar.

Hieronder publiceer ik de achterzijde van Blogs 75: 

.

De teksten in Blogs 75 schreef ik in mijn 75 ste  jaar.                                                                   

Van juni 2021 tot juni 2022 schreef ik wekelijks een column en postte die op mijn blog Gaspeltuin.

Misschien zou ik het anders doen, wat en hoe wist ik niet.

Misschien minder regelmatig, met minder dwang om elke week te produceren.

Misschien moest ik wel stoppen.

Dat is er in dit jaar niet van gekomen. 

                                                           

Ik verkende om thematisch te schrijven, een serie mini werkstukjes over Filosofie, Duits Expressionisme, Muzen en Mijn Vakanties.

Ik heb dat met veel plezier gedaan. De hele week werkte ik me naar de tekst toe, deed research. Las daartoe veel Privé Domeintjes en andere boeken, die ik anders niet gauw meer zou lezen.

Voor Mijn Vakanties las ik de vakantie-reisverslagen, die onaangeroerd in een kast lagen te verstoffen.

Eind februari 2022 kwam aan dit nieuwe regiem een abrupt einde. Ik had een schema liggen voor nog zeker ruim tien vakanties voordat ik een nieuwe rubriek zou beginnen. Maar Poetin viel Oekraïne binnen en het was me te banaal om verder over vakanties te schrijven. Er diende zich een nieuw thema aan, Poetins War en vooral wat een dictator anno nu bezielt om de verschrikking van een oorlog in te zetten.

Dit vroeg nieuwe studie, studie over de nieuwe tsaar, over andere dictators, over de zin en onzin van een oorlog, over manipulatie en framing. Bronnen dienden zich dagelijks in de media aan. Vrolijk werd ik er niet van, soms kon ik boosheid en onbegrip van me afschrijven.

Ven lieverlee ben ik teruggekeerd naar mijn microwereld, daar waarmee ik ooit deze blog in 2007  was begonnen. Schrijven over onze tuin, ons gezin, mijn hobby’s, kortom wat me bezig houdt in de Gaspeltuin.

De teksten zijn gebundeld, een boek in een oplage van 1 zal worden gedrukt. Het zal het zestiende boek in een rij zijn.

Misschien nog iets over mijn lezers. Reacties op mijn teksten bleven dit jaar achterwege. Naast trouwe lezers, worden de teksten via zoekmachines gevonden. In de statistieken staat dat Gaspeltuin inmiddels ruim 71.000 views kende.

 

De foto hierboven werd door Noa gemaakt op de verjaardag van Riny 18 -0-2021

 

 

 

 

 

 

 

  

'