Vroeger stonden op het dressoir bovenstaande beeldjes.
Ze fascineerden ons, kinderen.
We waren niet bezig met de betekenis of samenhang.
Nee, de beeldjes brachten ons bij de vraag wat we het ergst zouden vinden, niet kunnen zien, niet kunnen horen of niet kunnen praten.
De meesten, zoals ik, kozen voor niet meer kunnen zien.
Blind zijn leek me het ergste wat me kon overkomen.
Voor doof koos niemand.
Een enkeling combineerde de twee laatste beeldjes en opperde dat doofstom minstens zo erg was als blind.
Hij wilde vooral bij de hand zijn.
Inmiddels dragen veel van mijn broers een gehoorapparaatje.
Ik vorm van de ouderen daarin voorlopig nog een uitzondering,
Die gesprekjes over blind, doof of stom vormden de kiem voor mijn angst voor visusverlies en/of oogoperatie.
Mogelijk speelde ook het misselijk makende filmfragment mee, dat ik later voor het eerst op de cursus filmeducatie zag: hoe een oog met een scheermesje wordt opengesneden. (Bunuel?)
Bij de medische keuring voor mijn rijbewijs voorafgaand aan mijn 75 jaar was geconstateerd dat ik leed aan staar, iets wat onlangs werd bevestigd bij een oog-controle.
Het moet er echt van komen, een staaroperatie.
Bij het samenstellen van mijn blogteksten werd ik hierin bevestigd.
Bij het omzetten van mijn teksten van afgelopen jaar in Word stonden er tientallen rode kringeltjes onder woorden.
Riny, mijn vaste corrector vond de serie-teksten, de mini werkstukjes over Filosofische Verkenningen, Muzen, Duits Expressionisme en Vakanties niet zo boeiend en vergat ze soms kritisch te redigeren.
Begin augustus zal ik een afspraak maken voor een staaroperatie aan beide ogen.
Riny - ervaringsdeskundige - : "juist om beter te zien"
Ik geloof haar.
Want bovenstaande tekst kan ik op mijn beeldscherm niet anders corrigeren dan met mijn vergrootglas.
Zitten er nog fouten in ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten