De laatste musical

Het is gebruikelijk om de basisschooltijd af te sluiten met een musical.

Alle kinderen van de schoolverlatende groep 8 krijgen er een rol in, waardoor  het optreden vaak niet om aan te zien is met overvolle podia, spelers die eigenlijk niet willen optreden, die snel hun tekst binnensmonds murmelen en een niet te volgen verhaallijn.

Maar met het meest dankbare publiek dat een acteur zich kan wensen: ouders, broers, zusjes, ooms, tantes en niet te vergeten de wegsmeltende grootouders.

Ons jongste kleinkind Thijn had afgelopen week zijn musical.

Het zou de laatste zijn 

Van de vijf kleinkinderen was dit de derde fysieke voorstelling.

Door Corona was de voorstelling van Noa niet doorgegaan en die van Phéline een jaar later was op video opgenomen.,

Het laatste level was de titel van de musical en er zou een Touretappe in voorkomen, had Thijn als promotie verteld en o, ja, hij had de hoofdrol, omdat niemand die wilde.

Met weinig verwachtingen waren we naar het plaatselijke theater De Hofnar gefietst.

Het zou de beste musical zijn, die we gezien hadden.

Humorvol, goed te volgen, aardig spel met inderdaad een glanzende (vindt opa) rol voor Thijn en lekker actueel.

Een game-verslavende jongen met zijn ouders en zusjes als toerist in Parijs, onttrekt zich aan zijn familie om een game-wedstrijd te spelen. Hij ontmoet een eenzaam omaatje, die bijna door de tourkaravaan  omver wordt gereden, maar op het nippertje door de gamer wordt gered. Maar door die reddingspoging verliest hij de wedstrijd. Oma en gamer worden natuurlijk maatjes voor jet leven.

En om alle 70 kinderen op het podium te krijgen zijn er allerhande groepjes en scènes  tussendoor gestrooid: toeristen, mopperende autochtonen, game-liefhebbers, een mooi  uitgebeeld gamespel, wielerfans, een modeshow en een groepje met verschillende gebreken behepte oudjes.

Scènes worden afgesloten met frisse liedjes.

En dan Thijn.

Wat speelde hij natuurlijk, gemakkelijk, niet één keer haperend (vindt opa)

Zo gauw hij op het podium stond, ging ik wat rechterop zitten om hem goed in beeld te krijgen.

Hieronder enige beelden.

Vooraf in de aankondiging van alle spelers de foto gefotografeerd. Thijn met zijn petje en game toestel in zijn handen.

Een terras in Parijs. Thijn heeft alleen oog voor zijn spelcomputer

Met het omaatje net voordat ze bijna omver wordt gereden

Het slotlied. Thijn, bovenste rij geheel links

Na afloop het enthousiaste applaus en nog eens en nog eens.

De schoolleiding vraagt alsnog een applaus.

Er wordt een filmpje vertoond van het recente schoolverlaterskamp.

De kinderen schateren het uit.

De melancholie groeit in de toespraakjes van het personeel.

Dat ze zeker eens terug moeten komen om te vertellen hoe het met hen gaat op de grote school.

Dit is geen objectief verslag.

De gamende hoofdpersoon heet Mitch.

Maar uw verslaggever had Thijn in het oog, dus ook in zijn gehoor.