Ze had me nadrukkelijk voorgehouden om het aan niemand te vertellen, zeker de familie niet. Haar eerste tentoonstelling dit weekend zou zo anoniem mogelijk zijn. Haar werken gehangen tussen andere cursisten van de dinsdagmiddaggroep van Rob Tersteege.
We hadden het bezoekersaantal flink kunnen opschroeven door bv zaterdagavond op het feest van GeertJan luid en duidelijk te roepen "Riny houdt haar eerste vernisage."
Wat is dat toch om mooie werken te maken en daar anderen geen deelgenoot van durven maken ?
Natuurlijk, je geeft je een beetje bloot.
Natuurlijk, het roept reacties op waartoe je je als maker moeilijk toe kunt verhouden.
Ze heeft van alles al gezegd op mijn vragen of het angst, verlegenheid of schaamte is.
Maar echt begrijpen doe ik het niet.
Als ze iets gemaakt heeft wil ze het direct tonen aan mij, de jongens, de schoondochters. "Hier ben ik mee bezig...Wat vind je ervan ? .....Maak van je hart geen moordkuil..." Zo brengt ze óns in de verlegenheid.
Ik vind het allemaal zó bij haar horend, dat ik nauwelijks iets kan zeggen. Ik zeg ook niets van haar lopen, lachen, lezen...Van haar koken, wil ik nog wel eens een voorkeur uitspreken, maar ik vind eigenlijk alles prima. Een enkele keer laat ze me een tekening naar de werkelijkheid zien. Of hij lijkt. Tja het is nooit hetzelfde; er zit een vertaling in door materiaal, verhouding en pixels. Daar kan ik iets over zeggen; dat als de verhoudingen dezelfde dienen te zijn, de ogen iets verder uiteen moeten, bv.
Dat had ze natuurlijk zelf ook gezien...
Maar meestal vraagt ze of ik het mooi vind. En dan wordt het ingewikkeld. Ik heb keuze tussen enkele modaliteiten van mooi tot iets minder mooi, maar wat heeft ze eraan. De modaliteit zegt iets over mij en ik wil niet dat ze naar mijn mond gaat schilderen.
Misschien zijn de uitverkorenen juist niet het goede publiek.
Waarom dan de anderen buiten sluiten??
Ik denk dat de kwetsbaarheid de enige weerbare houding is op opmerkingen.
De kritische opmerkingen.
Wat moet ze ermee ?
Wat moet ze met "Dat kan ik ook..."van de proleet of "Het stelt niets voor..."van de analfabeet.
Wat moet ze met de quasie vragen als "Hoe lang doe je daar nu over ?" of " Wat probeer je uit te beelden?"
Ook goedbedoelde feedback lijkt me ongepast zoals tips voor ander kleurgebruik, omdat het dan beter past in hun interieur.
Als een werk boeiend is omdat je het niet in één keer pakken kunt, dat je het pakken wil, dicht bij je wil om je leven spannend te maken...raadsels op te roepen, antwoorden te geven op nog niet gestelde vragen, dan past gewoon te zeggen: "Ik wil het heel graag hebben, wat vraag je ervoor? " Maar dit is waarschijnlijk haar grootste angst.
Zo hebben we gestaag veel "R.C.'s" on stock.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten