Toen ik op paasmorgen sneeuw in onze tuin zag liggen, kon ik niet bevroeden dat ik mijn kleindochter de fles zou geven.
Daarna heeft ze me een uur lang dankbaar toegelachen. Ik mocht haar zelfs jongensachtig omhoog houden, haar als een vliegtuig boven mijn hoofd laten scheren. Bij de landing op mijn buik lachtte ze volmondig, bubbelde er een paar belleblaasjes van genoegen bij, zodat mijn Vespashirt er binnen een mum weer opa-vies uit zag.
Ik vergat mijn gemopper over de waardeloze lentestart, terwijl ik haar stiekem driemaal het woord "opa" leerde. Misschien zal zij het eerste kind zijn die dat woord als eerste zegt, daarbij denkend aan een lekkere fles melk en vliegtuigje spelen?
Er waren ook schaduwkanten aan de paasdagen, zoals de maagpijn van Riny, één van de twee redenen waarom we het bereide eten in een doggie's bag aan David en Karlijn hebben meegegeven. De andere reden was prinses Zaza Zoë zelve. Ze had haar moeilijke dag, waardoor het slapen op een ander ongewis zou verlopen.
Dus moest vroeg naar huis worden weergekeerd.
Komen haar tandjes eindelijk door of maakt ze op ander terrein de befaamde groeispurt door?
Een schaduwkant was ook het overlijden van Jacques Romme, man van Lia, maatje van Riny en achterbuurvrouw.
Tweede Kerstdag, die niet eens wit was, hebben hen nog een bezoek gebracht. Jacques revalideerde van een tia. Hij demonstreerde trots, koppig en vasthoudend hoe hij al een blad met volle glazen kon dragen, zonder noemswaard te knoeien. Enkele dagen daarna kreeg hij een hersenbloeding, raakte in coma en nu is hij dood. In het licht van de hopeloosheid, waarin hij door de vernietiging van zijn hersendelen was geraakt is dit einde ook als een verlossing te zien. Het gebeurde bovendien op Paasochtend.
Ik had net het boek Patrimonium van Philip Roth, dat ik vorige week zaterdag van Geertjan als antwoord op óns verjaardagskado (Douwe Draaisma, De heimweefabriek) had meegekregen, gelezen. Roth beschrijft de laatste maanden van zijn vader zo universeel, dat het herinneringen aan de dood van mijn vader opwekte en opriep tot overdenking van de dood in het algemeen. Als je verder ook nog door het weliswaar matige en chaotische essay over de derde generatie van Renata Dorrestein hebt gewerkt, over de gekozen dood van Hugo Claus hebt vernomen, dan verlang je naar de lente en een mooie pasen.
Niet dus.
Dan is het bezoek van een zonneschijntje hoognodig, ook al had ze, volgens Karlijn en David, haar moeilijke dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten