Nu het eindelijk warmer wordt, lijken de dagen sneller te gaan. Nog sneller! Gisteren jonger dan vandaag, toch zulke gedachten bij prachtig lenteweer.
Waar besteed je je tijd aan, wordt mij als pensionado bij regelmaat gevraagd. Soms weet ik dan geen antwoord, zeg mijn riedeltje van lezen en golfen en o ja meer tijd aan kleinkinderen.
Dat werk dus.
Hierbij een wat meer inhoudelijke update.
Ook een antwoord op de vraag hoe het komt dat ik er zo moe uitzie. ("Ben je afgevallen?")
Allereerst de (klein-)kinderen.
Vandaag, woensdag, oppassen want mamma Karlijn ziek. Op de (laatste) foto, genomen vorige week zondag op de verjaardag van Phiene, straalt ze nog, nu ligt ze boven in haar bed compleet geveld door een rug die niet meer wil, terwijl wij beneden ons oude vak uitoefenen: schooltje spelen met twee brave leerlingen.
De tweede foto toont het resultaat van acht dagen Theo.
Jawel, als hij komt werkt hij als een paard, dat evenwel naarmate de dag vordert verschijnselen vertoont van een afgebeulde ruin. Met 'godvertjeu' en 'godsakker' worden zijn missers begeleid en langzaam klokke vijf gehaald. Maar nu, vele weken later mag het resultaat er zijn. Een enkele bezoeker vindt het kleiner dan gedacht en meende toch warempel dat er meer opgeschoten zou zijn - Theo deed net alof hij dat niet hoorde - maar het resultaat mag er voor de meesten zijn.
Ik upper, dat wil zeggen, dat ik Theo's opdrachten snel en nauwgezet vervul, intussen God den Here dank dat ik heb doorgeleerd en niet in de bouw als upper ben blijven steken.
De eerste prent is in het weekend genomen van de groentetuin. Ik leg geassisteerd door Luca nieuwe aspergesbedden aan waar we de komende zeven jaar (!!) van kunnen eten.
Ik heb in mijn oudste kleinkind een bijzondere tuinhulp: leergierig en gehoorzaam als een uppermannetje. Nu al wijs ik hem erop op school zijn best te doen.
Van mijn vierde aktiviteit heb ik geen plaatje. Helaas.
Het betreft het zitting nemen in een Fontyscommissie ter beoordeling van de aanvragen om in aanmerking te komen voor een VSB beurs. Zo'n dertig studenten willen na hun bachelor in het buitenland verder studeren voor een mastertitel. Het zijn allemaal stuk voor stuk mooie en enthousiaste mensen met zeer uiteenlopende vooropleidingen, wat de onderlinge vergelijking er niet gemakkelijk op maakt.
Jawel, zo verzekeren ze me zonder uitzondering, ze hebben hun talenten gebruikt en willen nog meer uit zichzelve halen. Terwijl ze zo spreken voel ik hun blik rusten op mijn vuile en gehavende handen.
Zo werd afgelopen week gevuld.
Dus geen golfen, niks gelezen.
En de tijd... die vliedt, schrijdt voort.
Wat is van belang?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten