Kerst in Oisterwijk

"Zullen we dit jaar Kerst bij ons vieren?", had Thomas gevraagd en wij hadden maar al te graag ingestemd. De jaarlijkse traditie om met de gehele familie, die sinds de geboorte van Thijn elf personen telt, Kerst te vieren vraagt, zo weten we uit ervaring, het nodige aan voorbereiding, zorg en nazorg. Kerst vieren houdt een diner in voorafgegaan van het openen van de cadeaus onder de kerstboom. Daarvoor is allereerst voldoende fysieke ruimte vereist en die is op de Wolvensteeg voorhanden. Het vraagt ook de nodige energie. Die is eerder teveel dan te weinig in dat jonge gezin aanwezig, zich uitend in een meer dan genoeg van alles.

Van de kleinkinderen wordt in de eerste ronde, het uitpakken van de cadeaus veel gevraagd. In een razend tempo worden de pakjes van het papier ontdaan. Iedere ontvanger wordt meegeholpen. Het scheuren van papier geeft hen veel voldoening. Ze vragen de ontvanger of die de ontblote gift mooi vindt en rennen alweer naar de boom. Luca herkent de letters en dirigeert het kluitje kroost terug naar het juiste adres. Eén regel is hem van vorig jaar bijgebleven: afwisselen, niet eerst alle pakjes voor hemzelf eruit vissen.
Ieder oogt tevreden met de oogst. De twee oudste meisjes hebben elk een kapkop gekregen, maar men vindt levend materiaal - de kop van opa in dit geval - interessanter om het kappersgereedschap op los te laten.

Als de schemer invalt gaan Thomas en David naar buiten om de vuurkorf aan te steken en Karlijn en Femke buigen zich over de voorbereiding van het eerste gerecht.


Weer langer dan het jaar tevoren blijven de kleinkinderen aan de feestdis. Na het ijssorbet zakken ze voldaan in de voorkamer in de kussens en kijken gezamenlijk naar een video van Buurman en Buurman, terwijl achter aan de feesttafel de verschillende wijnen nog eens door ons aan een kritische keuring worden onderworpen. Riny brengt mijn recentelijk extern geweten aan de orde door de vraag op te werpen hoe mijn diëtiste deze calorieënbom beoordelen zal. Nog voordat ik antwoorden kan dat het maar één keer Kerst is wordt mijn glas gevuld en vergeet ik mijn reactie, vergeet ik zelfs te denken op het aangelegde spoor, even los van zorg voor lijf en leden.

Als eerste tekenen van de afsluiting is daar het vertrek van David, Karlijn en kinderen, kort daarop gevolgd door het naar-bedritueel van de kinderen des huizes.
Met resterende energie verleidt Thomas ons daarna om zijn gekregen Brabantse spel 'Witte g'eit?" te spelen, wat mij onder andere tot grote creatieve hoogte noodt om Franz Bauer woordeloos zo te verbeelden dat de anderen het raden.
Wie had gedacht dat ik ooit in zo'n situatie terecht zou komen?

We zullen het uitklapbare logeerbed in gaan wijden.
De volgende ochtend in alle vroegte ligt Luca tussen ons in en als ik mijn ogen open zijn zijn eerste woorden: "Wat hebben we toch een fijn huis, hè."
Voordat ik dat kan beamen roept mijn zoon van beneden, dat hij opa en oma moet laten uitslapen. Dat hij tot drie zal tellen om hem beneden te zien.
Wij draaien ons maar weer eens om, we moeten straks fit zijn voor een stevige kerstwandeling door de sneeuw.

Van zo'n feest durfde ik anderhalve maand niet te dromen. Ik wilde wel. Maar alles deed toen voor klein geluk te zeer.