volk

Waar volk op de been is, laaien de emoties op.
Voor de emoties van het volk zijn pleinen (en stadions) beschikbaar.
In Caïro staan mensen het Tahrirplein te bevolken.
Ze staan daar en roepen, roepen elkaar na.
Voordat ze weer individuen worden moet Mubarak weg, schreeuwen ze in koor.
Op borden staan volkswensen en haar wijsheden.
Maar niemand schrijft,'Jaag een hond weg en je krijgt een rekel terug'.

Ik heb moeite met het volk.
Voor revoluties zijn ze onontbeerlijk.
Maar ik heb inmiddels ook moeite met revoluties.

Ik ben voor democratie.
De wil van de meerderheid.

Ik ben voor beïnvloeding, maar gruw van manipulatie.
Als een babyboomer aan het volk denkt, ziet hij beelden van Duitsland 1938, maar ook Zuid Afrika 1985 en Oost Europa 1989.

De revolutie anno nu maakt gebruik van de mogelijkheden van het virtuele plein. Het blogt en twitters en sms-t elkaar naar plan en plein.

Gisteren maakte de 82 jarige despoot Mubarak via t.v. bekend dat hij heeft geluisterd en dat hij opstapt.
In september.
Het volk zet daarop de t.v. uit.
En roept verder.
'Onmiddellijk'
De onderhandelingen tussen plein en president gaan verder.

De onderdrukker is als een kruik, het volk is radicaal, gunt weinig potentaten een zelfgekozen einde of een natuurlijke dood.
Zolang de kruik te water is, blijft een sluimerende angst.
Weg betekent dan ook echt weg.