2012, de leeservaringen

Afgelopen jaar las ik volgens mijn boeken-boekje 114 boeken, die ik elk voorzag van een samenvattende recensie en een beoordeling op een tienpuntsschaal.
Ik las iets meer fictie (romans) dan non-fictie boeken.
Dichtbundels tekende ik niet op. Gelezen strips en graphic novels pakte ik meestal samen in een groep van drie tot vijf uitgaves en gaf ze 1, 2 0f 3 sterren.
De twee boeken die ik een 9 gaf zijn:
Chad Harbach, De kunst van het veldspel en Deon Meyer, 13 uur.
Een ontwikkelingsroman met honkbal als decor en een thriller, die vorig jaar door Vrij Nederland is uitgeroepen tot beste detectiveboek van 2011.
Vijf boeken gaf ik een 8,5. Alle prachtige boeken met een klein 'maartje'.
Ik geef ze hieronder weer:
* A.F. Th. van der Heiden, Tonio
* Stephan Enter, Grip
* Deon Meyer, Duivelspiek
* Wim Kayzer, De waarnemer
* Carlos Ruiz Zafón, De gevangene van de hemel

Het zijn alle (min of meer, zie verderop)romans.
Non-fictie kreeg een 7 of een 8, terwijl bij de romans de range van een 6 tot een 9 loopt. (Een 3 zoals ik vorig jaar voor Suzanne Vermeer, De zwarte piste, vormt een uitzondering. Ik begin niet meer aan dit soort pulp. Toen was het nieuwsgierigheid over de net overleden auteur (man), die gerangschikt werd onder de chicklitauteurs.)

Non-fictie: veel interbellum, breinlectuur (Aleman) en filosofie.
Bij de rubriek strips/graphic novels staan de volgende albums met een 3 sterren met een +.
Christian Lax, Vinkenbrood
Cyril Pedrosa Portugal
Tardi, Ik René Tardi
Ik roep de laatste tot beste album van 2012 uit.
Hoewel wederom een gruwelijke Tardi - hij heeft de oorlogsaantekeningen van zijn vader verstript - is het een aangrijpend verhaal met alweer een prachtige Tardi-stijl.

Tja... Uit de mand van appels en peren verplicht ik me het beste fruit van 2012 te kiezen.
Na lang aarzelen kies ik voor Wim Kayzer, De waarnemer, een boek uit 2005. Het beslaat fictie als non-fictie.
Ik zou het een gedramatiseerd filosofieboek willen noemen: een arts besluit zijn praktijk in Amsterdam van de hand te doen en te gaan wonen in een door een merkwaardige samenloop van omstandigheden verkregen boerderij in Zuid Frankrijk. Hij overdenkt de dood en zelfdodingen van zijn geliefden, de relatie tussen arts en patiënt, het ouderworden, zijn angst voor dementie, de relatie met de natuur.
Al lezend begon ik streepjes onder passages te plaatsen, aantekeningen in de kantlijn; ging als het ware een gesprek met de ik-figuur aan.

Op de a.s. familiereünie, waarvoor gevraagd is een boek, muziek of film mee te nemen, die in 2012 het meeste indruk heeft gemaakt om dat vervolgens af te staan, zal ik dit (mijn tweede niet van aantekeningen voorziene exemplaar) op de 'prijzen'-tafel leggen.

Familieleden, die mijn blogs lezen zijn voorbereid, zij hebben een verrassing minder in 2013.